سلام . سال نو مبارک
اول این که عید امسال وبلاگ من وارد دومین سال زندگی خودش شد ! در این مدت دوستان خوبی پیداکردم که اسم اکثرشان در فهرست دوستان عزیزم هست . برای آن که یادم باشد به همه سر بزنم آن تقسیمبندی لینکها را حذفکردم . حالا اسم همه دوستان عزیزم صرف نظر از این که به من لینکدادهاند یا نه کنار هم است ! از دوستان جدید هم اگر اسم کسی از قلم افتاده است لطفا یادآوریکند . ممنون
دوم این که امیدوارم از این دوستان آنها که وبلاگشان را به امان خدا رهاکرده و رفتهاند هر چه زودتر چشم ما را به خواندن آثار جدیدشان روشنکنند
سوم این که مایلم تاکیدکنم از ذوق سرشار و شاعرانه همه شما دوستان عزیز در وبلاگهایتان و نیز نقدها و نظرات شما درباره شعرهای خودم نکتهها آموختهام که از این بابت وامدار و سپاسگزارم
چهارم این که در این یک سال حدود صد غزل و صد رباعی و چند ترانه در این وبلاگ منتشر کردم که امیدوارم مقبول طبع لطیفتان واقع شده باشد
از شیشه و سنگ ...عشق میماند وبس
نه صلح و نه جنگ...عشق میماند و بس
در خاطره ی زلال سیاره ی ما
این کار قشنگ : عشق ...میماند وبس
راستی در مورد فراغزل من ترجیح میدهم معنی بیت علاوه بر آن که در بیت بعد کامل میشود مستقلا در خود بیت هم کامل شده باشد چون در غیر این صورت به نظرم به سمت شعر نیمایی پیش میرود و تاثیر قافیه بر روی ذهن خیلی کمرنگ میشود حالا یکی نیست بگوید نظر من چه اهمیتی دارد؟
همت ِ تو
سلام ِ من به نگاه ِ تو با تمام ِ وجود
اگر چه در دل ِ پاکت ندارم اذن ِ ورود...
اجازه هست تو را سادهتر صدا بزنم؟
بسان ِ رقص ِ درختان . نه با رکوع و سجود...
چرا که در پی ِ آغوش ِ مهربان ِ توام
نه آن که تند بسوزم . میان ِ آتش و دود...
به هر مناسبت و هر بهانه میدانی
مرا به بوسه بلغزان ! نگو نگو که چه زود...
تو عاشقم شدهای؟ پس دروغ هم بلدی؟
لبت ترانهی ِ شیرینتری چرا نسرود؟...
برای ِ من که شکستم فقط به همت ِ توست
که چشم ِ غربتیم را چنین به گریه گشود...
چنان که آینهام با گلایه میتابد
فدای ِ روشنیت : من .در این زمان ِ کبود...
دچار ِ عشق ِ توام من که هیچ چیزی نیست
برای ِ من غم ِ دنیا و هرچه بود و نبود...
کسی که مثل ِ تو بودای ِ مذهبم بشود
چنان که داده بشارت خدا به قوم ِ یهود...
منم حواری ِ چشمت که مثل ِمعجزهایست
که خوشه خوشهی ِ تاک از بهار و باده ربود
ساقیا آمدن عید مبارک بادت
خدای من ! چه غزلهای قشنگی:
از آتش ... از لب تو . ناصر حامدی
یه رباعی تقدیم به شما:
اول به نگاهی دلکم را کندی
چرخاندی و چرخ فلکم را کندی
با دوز و کلک عاشق و گیجم کردی
آنوقت خود تو ... کلکم را کندی
در شگفتم که در این مدت ایام فراق ...
سلام و عذرخواهی از بابت تاخیر و سپاس از خوانندگان عزیزم که در این مدت به یاد من بودند
برای جبران کم کاری ! یک غزل جدید و چند غزل و 101 رباعی ! از قدیمها مینویسم
ساعت ِ من
فرصت ِ تردید نیست - رنگ ِمحال است عشق
ساعت ِ من زنگ زد - خواب و خیال است عشق
ساعت ِ من زنگ زد - آینهام قهر کرد
حادثه دارد شتاب - مست ِ جمال است عشق
داد کشیدم که ایست ! جرم ِ من این بار چیست؟
...
یا به زبانی دگر - یا کر و لال است عشق
محرم و خویش ِ توام - یا تو چنین فرض کن :
روسری ِ نرمی از - موی ِ شلال است عشق
خط و نشان میکشد - چشم ِ تو ... زیباست یار!
غافلی آنجا چقدر - خوش خط و خال است عشق
ریشهی ِ تو در زمین - ماه ِ تو در آسمان
سرو ِ خرامان ِ من ! - تازه نهال است عشق
تیشه به آن میزنی - ریشهی ِ من میکنی
شاید و شاید که در - حد ِ کمال است عشق
لحظههای ِ رسیدن
از آسمان ِ نیازت چرا ستاره نچیدن ؟
میان ِ دشت ِ امیدت چرا به سر ندویدن ؟
نشسته چهرهی ِ ماهت بر آسمانهی ِ دریا
صدای ِ سرو ِ بلندت : حدیث ِ تازه شنیدن :
اگر چه غرق ِ گناهم در آرزوی ِ بهشتم
که بوسهی ِ تو بشوید گناه ِ باده چشیدن
در این زمین ِ وجودم اگر تو ریشه دوانی
در این خزان ِ جدایی زهی ز شاخه تکیدن
سعادت ِ ابدی را بگویمت که چه دانم ؟
شبی طلیعهی ِ چشم ِ تو را در آینه دیدن
تمام پـنجرهها را گشودهام به هوایت
اگر مرا برسانی به لحظههای ِ رسیدن
روز ِ جدایی
بر من ستاره گریست از بیوفایی ِ تو
باور چگونه کنم روز ِ جدایی ِ تو ؟
روزی که فکر ِ تو بود نابودی ِ دل ِ من
از فرط ِ بیخبری میشد فدایی ِ تو
میسوخت عاطفه و دستان ِ مرتعشی
میزد به سلسلهام رنگ ِ رهایی ِ تو
چون سایهی ِ شبحی رفتم به کوره رهی
دور از فریب ِ تو و عاشقنمایی ِ تو
تصویر ِ حادثهای در مرز ِ عشق و جنون
صد واژه می شکند از بیصدایی ِ تو
از خود گسسته مرا تکرار ِ خاطره ات
کشتی شکسته مرا این ناخدایی ِتو
ای درد کهنهی ِ عشق ! از من که تازهتری
رازی نهفته هنوز در بیدوایی ِ تو
بهشت ِ ابدی
تپـش ِ قلب ِ من آهنگ ِ محالات گرفت
نقش ِ اوهامی ِ من رنگ ِخیالات گرفت
آن که ما را به خودش بود نیاز آمد و باز
دست ِ ما را طرف ِ قبلهی ِ حاجات گرفت
ای بهشت ِ ابدی ! من چه گناهی کردم ؟
آتشت روح ِ مرا هم به مجازات گرفت
باده خوردم ... دلم از بس که به تنگ آمده بود
دامن ِ جام ِ می از بهر مکافات گرفت
عشقبازی گنهی نیست که من دارم و بس
عقل هم در هوسش راه خرابات گرفت
از زمانی که نشست او لب ِ دریای ِ دلم
آسمان سوی ِ زمین دست ِ مناجات گرفت
گرچه آماج ِ تو ای تیر ِ جگردوز شدم
که مرا چون تو در آغوش ِ مراعات گرفت؟
مربع ِ عشق
ای آخرین طلوع ِ شبستان ِ دیدهام !
صدها هزار سال به سویت دویدهام
در خاطرات ِ مبهم ِ عشق ِ تو ای لطیف !
از یاد بردم آنچه که وصفت شنیدهام ...
جز این که تو نهایت ِ لطف و کرامتی
حقا که من به اوج ِ حقیقت رسیدهام
گلدستهای اگر که نیاوردهام چه باک ؟
صد آسمان ستاره برای ِ تو چیدهام
جاریتر از سپـیدهام ای سرو ِ باغ ِ من !
از بس که قطره قطره به پـایت چکیدهام
مهر و امید و شعر و شکوفایی ِ کلام
آوردهام ... مربع ِ عشق آفریدهام
از بس به دوش بار ِ محبت کشیدهام
چون پـیرمردهای ِ قدیمی خمیدهام
اما پـر از هوای ِ جوانیست سینهام
با دشنهاش زمان ِ جوانی دریدهام
اینک خدا کند بپـذیری مرا ... که من
صدها هزار سال به سویت دویدهام
حقیقت
تو و این شرابخانه تو و این دل ِ خرابم
تو بیا و شادمانی بفکن در این شرابم
تو و مرد ِ تشنهکامی که هنوز امید دارد
چه شود که با خیالت ببری از این سرابم ؟
تو و گفتن ِ حقیقت که مرا تو دوست داری
من و ترس از همین که : نکند هنوز خوابم؟
خوشم از همین اشارت به که گویم این بشارت؟
که پـس از هزار خواهش تو چه دادهای جوابم
تو چه خوب میتوانی که بگوییم نهانی
به زبان ِ بیزبانی که نمیدهی عذابم
چقدر سپاس باید ؟ که شرارهی ِ غمت را
بنشاندهای که دیگر نکند چنین مذابم
به ترانهای نگنجم غزلی چگونه گویم ؟
چه شگفت واژگانی زده چنگ در ربابم!
دلم از تو بـر نگیرم ز خودم خبر نگیرم
صنمی دگر نگیرم دگر از تو سر نتابم
رباعی نامه
خواهم که به راز ِ دل ِ من گـوش کنی
حیف است دگـر مرا فراموش کنی
این شعر که تلخکامیم شرح دهد
شیرین شده است تا تواش نوش کنی
چندیست ستاره میشمارم شب و روز
نقش ِ تو به سینه مینگـارم شب و روز
غمگـینم از اینکه یادی از من نکنی
شادم که تو را به یاد دارم شب و روز
دلسوختهی ِ آتش ِ عشقم شاید
مدهوش ِ می ِ بیغش ِ عشقم شاید
من بیخبر ِ غوطهور ِ امواج ِ
دریای ِ غم ِ دلکش ِ عشقم شاید
خواهی که ببینی آن که دلدار ِ من است
محبوب و عزیز و دلبر و یار ِ من است
یک آینه در مقابل ِخویش گـذار
بنگـر به همان که عشق ِ او کار ِ من است!
عاشق به توام ولی لبم دوخته است
دیگـر دلم از مهر ِ تو افروخته است
باشد ... باشد ... ولی از آن غمگـینم
کان مهر ِ تو نیز در دلم سوخته است
امروز غرور از غم ِ عشقت دارم
دنیای ِ سرور از غم ِ عشقت دارم
سوگـند به عشق ...این غم از من مستان
شیدایی و شور از غم ِ عشقت دارم
گـر دایرهی ِ لغت کلامی باشد
آن ... بر تو لطیفتر سلامی باشد
هر لحظه که بشکنند جام ِ می ِ عشق
در میکدهی ِ تو باز جامی باشد
در غنچـه عبور ِ تو طراوت میریخت
در خنده حضور ِ تو حلاوت می ریخت
پـیغمبر ِ لبهای ِ تو در آیهی ِ عشق
زیبایی ِ لحظهی ِ تلاوت می ریخت
در لهجهی ِ تو کلام شیرین میشد
با نوش ِ لب ِ تو جام شیرین میشد
یک لحظه اگـر که همزبانت بودم
احساس ِ زبان و کام شیرین میشد
گـفتم غزلی ... زلف ِ تو تابش میداد
می خواندیش و لب ِ تو آبش میداد
یک طرح ِ پـریشان ِ سراسیمه هنوز...
چـشمان ِ تو هم رنگ و لعابش میداد
ابیات ِ سرود ِ من تو را میخواهند
ذرات ِ وجود ِ من تو را میخواهند
این یاختههای ِ تن ِ من ... وقت ِ نماز
در ذکر ِ سجود ِ من تو را میخواهند
من دستخوش ِ باد ِ فنای ِ عشقم
دلشادم از این که آشنای ِ عشقم
گـویند بخوان نماز... باشد... اما
در سجده پـر از حمد و ثنای ِ عشقم
عشق ِ تو خدا در گـل و خاکم زده است
شادم که غمت بر دل ِ پـاکم زده است
چـشم ِ تو خدنگـی زد و مژگـان ِ تو نیز
دانست که با قصد ِ هلاکم زده است
صد تکه دل از ترنج ِ گـیسوی ِ تو باد
صد سکهی ِ جان به گـنج ِ گـیسوی ِ تو باد
یک دکهی ِ شعر ِ ناب را هم رونق
از شاعر ِ نکتهسنج ِ گـیسوی ِ تو باد
باران شوم و ببارم اینگـونه تو را
در کار ِ وفا بیارم اینگـونه تو را
ترسم که بمیرم و ندانم هرگـز
کز بهر ِ چـه دوست دارم اینگـونه تو را
تو گـریهی ِ بی بهانه میداری دوست
تو شعلهی ِ بی زبانه میداری دوست
گـویم که چـرا فقط به خوابم آیی؟
مهتاب شدن شبانه میداری دوست
این گـریهی ِ هرشبانه را میخواهم
این حسرت ِ جاودانه را میخواهم
لرزید سراپـای ِ وجودم در عشق
این لرزش ِ عاشقانه را میخواهم
در چـشمم اگـر خیال ِ رویت گـذرد
عطری ز مشام همچـو بویت گـذرد
موی ِ تو اگـر نهان کند رویت را
تیر ِ نگـه از میان مویت گـذرد
آزاده دلا! اسیر ِ چـشمت شدهام
تشنه به نگـاه ِ سیر ِ چـشمت شدهام
من قافلهسالار ِ همین دزدانم
من راهزن ِ مسیر ِ چـشمت شدهام
جز با دف و چـنگ بادهنوشی نکنم
بر مستی ِ خویش پـردهپـوشی نکنم
باید بخری جانم و کامم بدهی
نقدا که به نسیه جانفروشی نکنم
عشق است تمام ِ آنچـه هستم امروز
عذرم بپـذیر ، مست ِ مستم امروز
هر توبه دلم کرد شکستم امروز
من کافر ِ معشوقه پـرستم امروز
ای کاش که جان ِ من کلیسا میشد
چشمان ِ لطیف ِ تو هم عیسی میشد
چـنگ ِ دل من خموش می شد , آنگـاه
دستان ِ ظریف ِ تو نکیسا میشد
یک قطرهی ِ باده در دهن بس باشد
دیدار ِ رخت برای ِ من بس باشد
بوس ِ لبت آرزوی ِ جاوید ِ من است
در وصف ِ لبت همین سخن بس باشد
دارم دل ِ پـر تاب و تب از بادهی ِ عشق
لغزیده سرودی به لب از بادهی ِ عشق
امشب دو پـیاله مانده تا صبح ِ سپـید
خواهم گـرهی زد به شب از بادهی ِ عشق
دیدار رخ ِ تو بیثباتم میکرد
یک حرکت ِ زلف کیش و ماتم میکرد
با چـشم ِ تو مشکل ِ دلم میگـفتم
باری سربار ِ مشکلاتم میکرد
در روی ِ تو بنگـریم و فالی بزنیم
شاهی به رخ ِ خوش خط و خالی بزنیم
در دام ِ کمندت سر و دستی شکنیم
بر بام ِ بلندت پـر و بالی بزنیم
یک روز ز خویش بیخبر خواهم شد
زین عالم غمگـرفته بر خواهم شد
شیرینی ِ عشق میچـشم آن لحظه
کز شور ِ تو آدمی دگـر خواهم شد
از هفت فلک به اختری میسازم
وز میکدهها به ساغری میسازم
گـر ذرهای از دل ِ مرا پـس بدهی
با عشق ِ نگـار ِ دیگـری میسازم
از تو دل ِ خویش میستانم روزی
در سینه دوباره مینشانم روزی
چـون پـیش ِ تو میآید و جان از پـی ِ او
بر خاک ِ ره ِ تو میکشانم روزی
ای دوست ! بیا تا بگـدازیم شبی
دارایی ِ خویش را ببازیم شبی
بر مرکب ِ تند ِ باده زین بگـذاریم
بر حادثهی ِ شعله بتازیم شبی
ای پـاکتر از عشق ! دمی با من باش
گـاهی به هوای کرمی با من باش
دانم که تو عشاق ِ فراوان داری
ایشان ببر از یاد و کمی با من باش
هر نقشه کشیدم تو بر آبش کردی
هر آب چـشیدم تو سرابش کردی
لرزید دلم غرق ِ شرابش کردی
من ساخته بودم تو خرابش کردی
در جام ِ دلم ... هوس ... خودت ریختهای
گـل بر سر ِخاک و خس خودت ریختهای
در سینهی ِ تنگـم از هواهای ِ غمت
هر صبحدمی نفس خودت ریختهای
ای راحت ِ جانم ! به چـه میاندیشی؟
ای جان ِ جهانم ! به چـه میاندیشی؟
باور نکنم ز عشق ِ من بیخبری
ای بسته دهانم ! به چـه میاندیشی؟
دیوانهی ِ رنگ و بوی چـشمان ِ توام
مخمور ِ می ِ سبوی ِ چـشمان ِ توام
هر جا نگـرم هنوز بینم که در آن
زندان ِ هزارتوی ِ چـشمان ِ توام
خندید که : کاش گـریههای ِ تو نبود
زندانی ِ من دل ِ رهای ِ تو نبود
آن هدیهی ِ تو ... رسید و دیدم که در آن
غیر از دل و جان ِ بیبهای ِ تو نبود
در کورهرهی که پـیش ِ رویم باشد
جز عشق ِ تو کو که چـارهجویم باشد؟
در آخر ِ راه ِ من تباهی است اگـر...
کفبین ِ پـیاله پـیشگـویم باشد
در ماذنهی ِ عشق ... صلا میدادند
با رنگ ِ تو عشق را جلا میدادند
رفتم که ببینم چـه خبر هست آنجا
دیدم که مصیبت و بلا میدادند
آنجا که تویی ... بهار و باران باشد
شادی ِ دل ِ تمام ِ یاران باشد
من ... بوتهی ِ خشک ِ تشنهی ِ غمگـینم
چـشمم نگـران ِ چـشمهساران باشد
چـون باد به باغها دوانم کردی
چـون آب به جویها روانم کردی
چـون پـیر شدم برای ِ تکرار شدن
با بوسهای از لبت جوانم کردی
با آنکه از این عشق ِ تو خستم دل ِ خویش
ولله که ندانم به که بستم دل ِ خویش
باید که مجازات شوم باقی ِ عمر
کز بین ِ دل و جام شکستم دل ِ خویش
با آنکه بسان ِ شعله داغم شب و روز
بی روی ِ تو بی چـشم وچـراغم شب و روز
باران ِ نوازش ِ نگـاه ِ تو کجاست؟
خشکیدهترین درخت ِ باغم شب و روز
ای آیهی ِ عاشقانه ! تفسیر ِ تو چـیست؟
جز آتش و جز زبانه تاثیر ِ تو چـیست؟
جانی که چـو قاصدک برت میآمد
تو... سوختهای . نگـو که تقصیر ِ تو چـیست؟
باری ... گـنهِ تو دل شکستن باشد
یا رشتهی ِ مهر را گـسستن باشد
زان دام که دل فکند رَستن باشد
دیوانهی ِ خود به بند بستن باشد
چـشمم بنگـر تو ... گـله میبارد از او
در خانهی ِ دل زلزله میبارد از او
بگـریزم از آن زلف ِ تو زیرا که اگـر
زنجیر شود سلسله میبارد از او
از بار ِ غمت ببین شکستم یا نه؟
وز جام ِ ستایش تو مستم یا نه؟
در من بنگـر خوب تماشایم کن
من لایق و در خور ِ تو هستم یا نه؟
ای بغض ِ شکسته ! ناله را معنی کن
ای ژالهی ِ اشک ! لاله را معنی کن
از بحر ِ معانی گـهری بیرون آر
چـون تشنهدلان ... پـیاله را معنی کن
در حسرت ِ تو اشک ِ روانم چـه شود؟
و ز داغ ِ غمت آتش ِ جانم چـه شود؟
امروز که بودی دل ِ من تاب نداشت
فردا که تو می روی ندانم چـه شود
من بی غم ِ دوست ... شاد نتوانم زیست
تا سر ندهم به باد ... نتوانم زیست
سلطان ِ ازل که لحظهای جان ِ مرا
دور از تن ِ تو نهاد ... نتوانم زیست
باید که غمت به جام ِ جانم ریزد
وز شعلهی ِ عشق در دهانم ریزد
این ساقی ِ جام ِ هستی از روی ِ زمین
باید که شبی بر آسمانم ریزد
بازآی و درختِ بیبهارم بشکن
هر شاخه بر اوست برگ و بارم بشکن
بازآی و به هر روش که خود میدانی
از چـشم ِ خماریت خمارم بشکن
هر دل که بهانهی ِ هوای ِ تو گـرفت
آهنگ ِ سرود ِ خوشنوای ِ تو گـرفت
از ناز ِ طبیب بی نیازش کردی
آن لحظه که درد ِ بیدوای ِ تو گـرفت
ساقی قدحی میان ِ دستش بگـرفت
صد دل به نگـاه ِ چـشم ِ مستش بگـرفت
عمدا بشکست جام و انگـشت ِ فسوس
در بین ِ لبان ِ میپـرستش بگـرفت
در جذبهی ِ مستیم تو را میخواهم
وز حاصل ِ هستیم تو را میخواهم
مستانه چـو جام بر زمینم زدهای
با آن که شکستیم تو را میخواهم
رفتی و هنوز زنده باشم عجب است
گـفتی که بسوز ... زنده باشم عجب است
هر چـند قرار است که بازت بینم
گـر این دو سه روز زنده باشم عجب است
بگـذار مرا کار ِ من از کار گـذشت
کار ِ دلم از صحبت ِ دلدار گـذشت
من با تو چـه گـویم چـه کشیدم بی تو
یا اینکه چـهها بر دل ِ بیمار گـذشت
راز ِ دل ِ من شنیده خواهم نشود
یعنی که چـراغ دیده خواهم نشود
بر گـونهی ِ من ز دیده اشکی غلتید
بر شعر و غزل چـکیده خواهم نشود
آن روز که در بند ِ تو بستند مرا
گـل بودی و از خار ِ تو خستند مرا
از هر چـه به جز واژه گـسستند مرا
فریاد که واژهها شکستند مرا
این حد ِ نهایت است اندوه ِ مرا
ای کاش غم ِ تو بشکند روح ِ مرا
فریاد که گـرچـه کوهی از غم شدهام
فرهاد ِ تو بر نمیکند کوه مرا
تضمین نکنم که می ننوشم دیگر
یا اینکه بنوشم ... نخروشم دیگر
تصمیم گـرفتهام که تبخیر شوم
از بهر ِ چـه گـویم که نجوشم دیگر؟
در آتش ِ این عشق ... به آبم محتاج
من بادهپـرستم ... به شرابم محتاج
آن دل که سپـردهام به دست توکجاست ؟
کین دم به همان دل ِ خرابم محتاج
من با همهی ِ وجود عاشق بودم
اندازهی ِ صد سجود عاشق بودم
از چـند هزار سال پـیش از من و تو
کز ما خبری نبود عاشق بودم
آهوی ِ تو در دشت ِ خیال است هنوز
فکرم همه امید ِ محال است هنوز
آن عشق ِ عجیب در دلم هست مقیم
افسوس که جان بی پـر و بال است هنوز
در بند ِ خودیم ، دامگـاه ِ تو کجاست ؟
در این شب ِ تردید پـگـاه ِ تو کجاست ؟
اهریمن ِ لحظهی ِ جدایی اینجاست
معراج ِ اهورای ِ نگـاه ِ تو کجاست ؟
اشک ِ به زمین چـکیده گـشتم بی تو
آه ِ به فلک رسیده گـشتم بی تو
آنجا که تویی ترانه جاری است هنوز
من ... خامش ِ داغدیده گـشتم بی تو
افسانهی ِ ناشنیده گـشتم بی تو
بر گرد ِ عدم تنیده گـشتم بی تو
با هر دو جهان رفیق بودم با تو
وز هر دو جهان رمیده گـشتم بی تو
ای دوست ! مرید ِ بیمرادم بی تو
چـون خاطرهی ِ رفته ز یادم بی تو
با تو به فراسوی ِ غزل میرفتم
در مرثیه ... جاوید فتادم بی تو
نام ِ تو هنوز از صدایم جاریست
از ماذنهی ِ ترانههایم جاریست
بارانی ازآن حسرت ِ دیدار هنوز
از هر مژه تا پـنجهی ِ پـایم جاریست
سر چـشمهی ِ اشکم پـر از آب است هنوز
جان از تب ِ یاد ِ تو مذاب است هنوز
در هر نظرم نقش ِ تو میافتد و عشق
در هر نفسم رنج و عذاب است هنوز
افتاده به خاکم خبرت نیست هنوز
نزدیک ِ مغاکم خبرت نیست هنوز
گفتی که خدا کند نمیری بی من
وز رنج ِ هلاکم خبرت نیست هنوز
ای کاش بدانی که شکستم بی تو
وز مصلحت ِ عقل گسستم بی تو
میخواستم از من تو نرنجی لیکن
بر هستی ِ خود گشاده دستم بی تو
از سرو ِ خمیده گـریهام می گـیرد
از مرگ ِ سپـیده گـریهام می گـیرد
از لحظهی ِ رفتنت که من دیدم عشق
از دست پـریده ...گـریهام می گـیرد
شیرازهی ِ عشق بی تو کمکم بگسست
دیگر دلم از تمام ِ عالم بگسست
ترسم که ز یاد برده باشی که شبی
طوفان زد و آشیانه از هم بگسست
افسانهی ِ عشقم به حکایت پـیوست
از دست ِ تو کارم به شکایت پـیوست
از وسوسهی ِ تو حاصلم سوختن است
با آنکه دلم به بینهایت پـیوست
دیدی که تمام شد در آخر کارم
افسانهی ِ عام شد در آخر کارم
شیرینی ِ عشق رفت و نوشیدن ِ زهر
از بوسهی ِ جام شد در آخر کارم
ساقی ! غزلی بخوان ... شراب بیفایده است
خشکیده لبم ... سراب بیفایده است
غمگینتر از افیون ِ توام می دانی؟
با این همه التهاب بیفایده است
میرفتم و عشق در نگاهم میسوخت
بیهوده تنم در تب ِ آهم میسوخت
میرفتی و از حسرت ِ تو چشمم را
میبستم و چشم ِ بیگناهم میسوخت
بسیاری ِ عشق عاقبت سوخت مرا
این حاثه چون شراره افروخت مرا
یارب مددی مگر که سودی بکند
یاری که به هیچ چیز بفروخت مرا
ای وای که آن روز به فردا پـیوست
آن صبح ِ دلافروز به فردا پـیوست
افسوس که من نمردم آن لحظه که رفت
آن حسرت ِ جانسوز به فردا پـیوست
آمد دل ِ من سوخت ... ندانستم کیست
رفت و لب ِ من دوخت ... ندانستم کیست
صد فتنه برانگـیخت و نشناختمش
صد شعله برافروخت ... ندانستم کیست
مانند ِ شهاب آمد و رفت که رفت
چـون نقش ِ بر آب آمد و رفت که رفت
صد سال گـذشت تا شبی از دل ِ تاک
چـون بادهی ِ ناب آمد و رفت که رفت
افسوس که غم به سرنوشتم زد و رفت
اکسیر ِ جنون را به سرشتم زد و رفت
چـون صاعقه در باغ ِ بهشتم زد و رفت
آتش به هزار سال کِشتم زد و رفت
چون باد به باغ ِ من نخواهی آمد
دیگر به سراغ ِ من نخواهی آمد
با آنکه تو وعده میدهی میدانم
در ماتم و داغ ِ من نخواهی آمد
زین پس مگرت باز به خوابی بینم
آغوش و برت باز به خوابی بینم
گر بخت ِ من از داغ ِ تو بیدار شود
شاید دگرت باز به خوابی بینم
صدها غزل از قشنگیت میسازم
با آن دل ِ سرد ِ سنگیت میسازم
از تو گله کردم که دو رنگی با من
باز آی که با دو رنگیت میسازم
ای باغ ِ غزل ترانهام را بشنو
این آیهی ِ عاشقانهام را بشنو
ای همنفس ِ سپیده ! ای رنگ ِ سحر
بنشین شبی و بهانهام را بشنو
شعر و غزل و ترانه تقدیم به تو
این جملهی ِ عاشقانه تقدیم به تو
این ساحل ِ بیکرانه تقدیم به تو
این چشم ِ پر از بهانه تقدیم به تو
لبخند پس از تو سوگواری می کرد
امواج ِ غم از دو دیده جاری می کرد
بستم لب ِ خویش تا ندانی چه شدم
چشمم شب روز بیقراری می کرد
ای عشق ِ شگفت ! با من آمیخته باش
ای بادهی ِ ناب ! بر لبم ریخته باش
برباد ِ فنا نمیدهندت ای دل!
بردار ِ مجازات ِ وی آویخته باش
مست از هنر ِ بادهی ِ عشقم کردی
وز پای در افتادهی ِ عشقم کردی
گفتی به دروغ عاشقم خواهی شد
این گفتی و آمادهی ِ عشقم کردی
از لحظه به لحظهی ِ جداییت دلگیرم
وز غربت ِ آشناییت دلگیرم
مانند ِ همین رباعی : اندازهی ِ کوه
از این همه بیوفاییت دلگیرم
گفتی که مگر میشود عاشق ماندن؟
بی هیچ خبر میشود عاشق ماندن؟
در حیرت ِ عشق لذتی هست هنوز
یک عمر ِ دگر میشود عاشق ماندن
من شاعر ِ شعر ِ ناب ِ چشمت شدهام
دلباختهی ِ سراب ِ چشمت شدهام
دانی که چرا سکوت بشکست مرا
چون آینهی ِ جواب ِ چشمت شدهام
بازای که بی بهاریم بس باشد
این دورهی ِ انتظاریم بس باشد
دریاب که سر به داریم بس باشد
بشکستم و پایداریم بس باشد
بازای که سوگواریم بس باشد
این گریهی ِ بیقراریم بس باشد
از عشق ِ تو یادگاریم بس باشد
زین معرکه ... زخم ِ کاریم بس باشد
سروا ! به نسیم ِ قدمت شادم کن
عشقی که نبود از کرمت شادم کن
گفتی که از این بیشترم عاشق باش
بگذر ز همین بیش و کمت شادم کن
عشق ! از تو هزار گریه خواهم کردن
چون ابر ِ بهار گریه خواهم کردن
بهبودی ِ تو اگر نخواهم دیدن
بیچاره و زار گریه خواهم کردن
دلدار ِ منا ! قرار یادت نرود
جز من شبحی در آفتابت ندود
هر ساز ِ شکستهای صدایت نکند
آغوش ِ کسی پر از خیالت نشود
عشق ِ تو زمین ... ترانه میروید از او
این ابری ِ آسمانه میروید از او
دریادل ِ بیکرانه میروید از او
این من ... من ِ عاشقانه میروید از او
با موج ِ پر از نشاط ِ چشمت چه کنم؟
من جلگهام این فرات ِ چشمت چه کنم؟
با این همه کیش و مات ِ چشمت چه کنم؟
با حی ِ علی الصلات ِ چشمت چه کنم؟
من هستم و انتظار - یادت نرود
این خواهش ِ بیشمار یادت نرود
تا آخر ِ کار ما فقط عشق ِ همیم
این جملهی ِ بیقرار یادت نرود