در شگفتم که در این مدت ایام فراق ...
سلام و عذرخواهی از بابت تاخیر و سپاس از خوانندگان عزیزم که در این مدت به یاد من بودند
برای جبران کم کاری ! یک غزل جدید و چند غزل و 101 رباعی ! از قدیمها مینویسم  

ساعت ِ من      
فرصت ِ تردید نیست - رنگ ِمحال است عشق
ساعت ِ من زنگ زد - خواب و خیال است عشق
ساعت ِ من زنگ زد - آینه‏ام قهر کرد
حادثه دارد شتاب - مست ِ جمال است عشق
داد کشیدم که ایست ! جرم ِ من این بار چیست؟
...
یا به زبانی دگر - یا کر و لال است عشق
محرم و خویش ِ توام - یا تو چنین فرض کن :
روسری ِ نرمی از - موی ِ شلال است عشق
خط و نشان می‏کشد - چشم ِ تو ...  زیباست یار!
غافلی آنجا چقدر - خوش خط و خال است عشق
ریشه‏ی ِ تو در زمین - ماه ِ تو در آسمان
سرو ِ خرامان ِ من ! - تازه نهال است عشق
تیشه به آن می‏زنی - ریشه‏ی ِ من می‏کنی
شاید و شاید که در - حد ِ کمال است عشق

لحظه‏های ِ رسیدن
از آسمان ِ  نیازت  چرا ستاره نچیدن ؟
میان ِ  دشت ِ امیدت چرا به سر ندویدن ؟
نشسته  چهره‏ی ِ ماهت بر آسمانه‏ی ِ دریا
صدای ِ  سرو ِ  بلندت : حدیث ِ تازه شنیدن :
اگر چه غرق ِ  گناهم در آرزوی ِ بهشتم
که بوسه‏ی ِ  تو بشوید گناه ِ باده چشیدن
در این زمین ِ  وجودم  اگر تو ریشه دوانی
در این خزان ِ جدایی زهی ز شاخه تکیدن
سعادت ِ  ابدی را بگویمت که چه دانم ؟
شبی طلیعه‏ی ِ چشم ِ  تو را در آینه دیدن
تمام پـنجره‏ها را گشوده‏ام به هوایت
اگر مرا برسانی به لحظه‏های ِ رسیدن

روز ِ جدایی
بر من ستاره گریست از بی‏وفایی ِ تو
باور چگونه کنم روز ِ جدایی ِ تو ؟
روزی که فکر ِ تو بود نابودی ِ دل ِ من
از فرط ِ بی‏خبری می‏شد فدایی ِ تو
می‏سوخت عاطفه و دستان ِ مرتعشی
می‏زد به سلسله‏ام  رنگ ِ رهایی ِ تو
چون سایه‏ی ِ شبحی رفتم به کوره رهی
دور از فریب ِ تو و عاشق‏نمایی ِ تو
تصویر ِ  حادثه‏ای  در مرز ِ عشق و جنون
صد واژه می شکند از بی‏صدایی ِ تو
از خود گسسته مرا تکرار ِ  خاطره ات
کشتی شکسته مرا این ناخدایی ِتو
ای درد کهنه‏ی ِ عشق ! از من که تازه‏تری
رازی نهفته هنوز در بی‏دوایی ِ تو

بهشت ِ ابدی
تپـش ِ قلب ِ من آهنگ ِ محالات گرفت
نقش ِ اوهامی ِ من رنگ ِخیالات گرفت
آن که ما را  به خودش بود نیاز آمد و باز
دست ِ  ما را طرف ِ قبله‏ی ِ حاجات گرفت
ای بهشت ِ ابدی ! من چه گناهی کردم ؟
آتشت روح ِ مرا  هم به مجازات گرفت
باده خوردم ... دلم از بس که به تنگ آمده بود
دامن ِ  جام ِ  می از بهر مکافات گرفت
عشقبازی گنهی نیست که من دارم و بس
عقل هم در هوسش راه خرابات گرفت
از زمانی که نشست او  لب ِ دریای ِ دلم
آسمان سوی ِ زمین دست  ِ مناجات گرفت
گرچه آماج ِ  تو ای تیر ِ  جگردوز  شدم
که مرا چون تو در آغوش  ِ مراعات گرفت؟

مربع ِ عشق
ای آخرین طلوع ِ شبستان ِ دیده‏ام !
صدها هزار سال به سویت دویده‏ام
در خاطرات ِ مبهم ِ عشق ِ تو ای لطیف !
از یاد بردم آنچه که وصفت شنیده‏ام ...
جز این که تو نهایت ِ لطف و کرامتی
حقا که من به اوج ِ حقیقت رسیده‏ام
گلدسته‏ای  اگر که نیاورده‏ام  چه باک ؟
صد آسمان ستاره برای ِ تو چیده‏ام
جاری‏تر از سپـیده‏ام  ای سرو ِ باغ ِ من !
از بس که قطره قطره به پـایت چکیده‏ام
مهر و امید و شعر و شکوفایی ِ کلام
آورده‏ام  ... مربع ِ عشق آفریده‏ام
از بس به دوش بار ِ محبت کشیده‏ام
چون پـیرمردهای ِ قدیمی خمیده‏ام
اما پـر از هوای ِ جوانی‏ست سینه‏ام
با دشنه‏اش زمان ِ جوانی دریده‏ام
اینک خدا کند بپـذیری مرا ...  که من
صدها هزار سال به سویت دویده‏ام

حقیقت
تو و این شرابخانه تو و این دل ِ خرابم
تو بیا و شادمانی بفکن در این شرابم
تو  و مرد ِ تشنه‏کامی که هنوز امید دارد
چه شود که با خیالت ببری از این سرابم ؟
تو  و گفتن ِ حقیقت که مرا تو دوست داری
من و ترس  از همین که : نکند هنوز خوابم؟
خوشم از همین اشارت به که گویم این بشارت؟
که پـس از هزار خواهش تو چه داده‏ای جوابم
تو چه خوب می‏توانی که بگوییم نهانی
به زبان ِ بی‏زبانی که نمی‏دهی عذابم
چقدر سپاس باید ؟  که شراره‏ی ِ غمت را
بنشانده‏ای که دیگر نکند چنین مذابم
به ترانه‏ای نگنجم غزلی چگونه گویم ؟
چه شگفت واژگانی زده چنگ در ربابم!
دلم از تو بـر نگیرم   ز خودم خبر نگیرم
صنمی دگر نگیرم دگر از تو سر نتابم

رباعی نامه

خواهم که به راز ِ دل ِ من گـوش کنی
حیف است دگـر مرا فراموش کنی
این شعر که تلخکامیم شرح دهد
شیرین شده است تا تواش نوش کنی

چندی‏ست ستاره می‏شمارم شب و روز
نقش ِ تو به سینه می‏نگـارم شب و روز
غمگـینم از اینکه یادی از من نکنی
شادم که تو را به یاد دارم شب و روز

دلسوخته‏ی ِ آتش ِ عشقم شاید
مدهوش ِ می ِ بیغش ِ عشقم شاید
من بیخبر ِ غوطه‏ور ِ امواج ِ
دریای ِ غم ِ دلکش ِ عشقم شاید

خواهی که ببینی آن که دلدار ِ من است
محبوب و عزیز و دلبر و یار ِ من است
یک آینه در مقابل ِخویش گـذار
بنگـر به همان که عشق ِ او کار ِ من است!

عاشق به توام ولی لبم دوخته است
دیگـر دلم از مهر ِ تو افروخته است
باشد ... باشد ...  ولی از آن غمگـینم
کان مهر ِ تو نیز در دلم سوخته است

امروز غرور از غم ِ عشقت دارم
دنیای ِ سرور از غم ِ عشقت دارم
سوگـند به عشق ...این غم از من مستان
شیدایی و شور از غم ِ عشقت دارم

گـر دایره‏ی ِ لغت کلامی باشد
آن ... بر تو لطیفتر سلامی باشد
هر لحظه که بشکنند جام ِ می ِ عشق
در میکده‏ی ِ تو باز جامی باشد

در غنچـه عبور ِ تو طراوت می‏ریخت
در خنده حضور ِ تو حلاوت می ریخت
پـیغمبر ِ لبهای ِ تو در آیه‏ی ِ عشق
زیبایی ِ لحظه‏ی ِ تلاوت می ریخت

در لهجه‏ی ِ تو کلام شیرین می‏شد
با نوش ِ لب ِ تو جام شیرین می‏شد
یک لحظه اگـر که همزبانت بودم
احساس ِ زبان و کام شیرین می‏شد

گـفتم غزلی ... زلف ِ تو تابش می‏داد
می خواندیش و لب ِ تو آبش می‏داد
یک طرح ِ پـریشان ِ سراسیمه هنوز...
چـشمان ِ تو هم رنگ و لعابش می‏داد
‏
ابیات ِ سرود ِ من تو را می‏خواهند
ذرات ِ وجود ِ من تو را می‏خواهند
این یاخته‏های ِ تن ِ من ... وقت ِ نماز
در ذکر ِ سجود ِ من تو را می‏خواهند

من دستخوش ِ باد ِ فنای ِ عشقم
دلشادم از این که آشنای ِ عشقم
گـویند بخوان نماز... باشد... اما
در سجده پـر از حمد و ثنای ِ عشقم

عشق ِ تو خدا در گـل و خاکم زده است
شادم که غمت بر دل ِ پـاکم زده است
چـشم ِ تو خدنگـی زد و مژگـان ِ تو نیز
دانست که با قصد ِ هلاکم زده است

صد‏ تکه دل از ترنج ِ گـیسوی ِ تو باد
صد سکه‏ی ِ جان به گـنج ِ گـیسوی ِ تو باد
یک دکه‏ی ِ شعر ِ ناب را هم رونق
از شاعر ِ نکته‏سنج ِ گـیسوی ِ تو باد

باران شوم و ببارم اینگـونه تو را
در کار ِ وفا بیارم اینگـونه تو را
ترسم که بمیرم و ندانم هرگـز
کز بهر ِ چـه دوست دارم اینگـونه تو را

تو گـریه‏ی ِ بی بهانه می‏داری دوست
تو شعله‏ی ِ بی زبانه می‏داری دوست
گـویم که چـرا فقط به خوابم آیی؟
مهتاب شدن شبانه می‏داری دوست

این گـریه‏ی ِ هرشبانه را می‏خواهم
این حسرت ِ جاودانه را می‏خواهم
لرزید سراپـای ِ وجودم در عشق
این لرزش ِ عاشقانه را می‏خواهم

در چـشمم اگـر خیال ِ رویت گـذرد
عطری ز مشام همچـو بویت گـذرد
موی ِ تو اگـر نهان کند رویت را
تیر ِ نگـه از میان مویت گـذرد

آزاده دلا! اسیر ِ چـشمت شده‏ام
تشنه به نگـاه ِ سیر ِ چـشمت شده‏ام
من  قافله‏سالار ِ همین ‏دزدانم
من راهزن ِ مسیر ِ چـشمت شده‏ام

جز با دف و چـنگ باده‏نوشی نکنم
بر مستی ِ خویش پـرده‏پـوشی نکنم
باید بخری جانم و کامم بدهی
نقدا که به نسیه جان‏فروشی نکنم

عشق است تمام ِ آنچـه  هستم امروز
عذرم بپـذیر ، مست ِ مستم امروز
هر توبه دلم کرد شکستم امروز
من کافر ِ معشوقه پـرستم امروز

ای کاش که جان ِ من کلیسا می‏شد
چشمان  ِ لطیف ِ تو هم عیسی می‏شد
چـنگ ِ دل من خموش می شد , آنگـاه
دستان ِ ظریف ِ تو نکیسا می‏شد

یک قطره‏ی ِ باده در دهن بس باشد
دیدار ِ رخت برای ِ من بس باشد
بوس ِ لبت آرزوی ِ جاوید ِ من است
در وصف ِ لبت همین سخن بس باشد

دارم دل ِ پـر تاب و تب از باده‏ی ِ عشق
لغزیده سرودی به لب از باده‏ی ِ عشق
امشب دو پـیاله مانده تا صبح ِ سپـید
خواهم گـرهی زد  به  شب  از باده‏ی ِ عشق

دیدار رخ ِ تو بی‏ثباتم می‏کرد
یک حرکت ِ زلف کیش و ماتم می‏کرد
با چـشم ِ تو مشکل  ِ دلم می‏گـفتم
باری سربار ِ مشکلاتم می‏کرد

در روی ِ تو بنگـریم و فالی بزنیم
شاهی به رخ ِ خوش خط و خالی بزنیم
در دام ِ کمندت سر و دستی شکنیم
بر بام ِ بلندت پـر و بالی بزنیم

یک روز ز خویش بی‏خبر خواهم شد
زین عالم غم‏گـرفته بر خواهم شد
شیرینی ِ عشق می‏چـشم آن لحظه
کز شور ِ تو آدمی دگـر خواهم شد

از هفت فلک به اختری می‏سازم
وز میکده‏ها به ساغری می‏سازم
گـر ذره‏ای از دل ِ مرا پـس بدهی
با عشق ِ  نگـار ِ  دیگـری می‏سازم

از تو دل ِ خویش می‏ستانم روزی
در سینه دوباره می‏نشانم روزی
چـون پـیش ِ تو می‏آید و جان از پـی ِ او
بر خاک ِ ره ِ تو می‏کشانم روزی

ای دوست ! بیا تا بگـدازیم شبی
دارایی ِ خویش را ببازیم شبی
بر مرکب ِ تند ِ باده زین بگـذاریم
بر حادثه‏ی ِ شعله بتازیم شبی

ای پـاکتر از عشق ! دمی با من باش
گـاهی به هوای کرمی با من باش
دانم که تو عشاق ِ فراوان داری
ایشان ببر از یاد و کمی با من باش

هر نقشه کشیدم تو بر آبش کردی
هر آب چـشیدم تو سرابش کردی
لرزید دلم غرق ِ شرابش کردی
من ساخته بودم تو خرابش کردی

در جام ِ دلم ... هوس ... خودت ریخته‏ای
گـل بر سر ِخاک و خس خودت ریخته‏ای
در سینه‏ی ِ تنگـم از هواهای ِ غمت
هر صبحدمی نفس خودت ریخته‏ای

ای راحت ِ جانم ! به چـه می‏اندیشی؟
ای جان ِ جهانم ! به چـه می‏اندیشی؟
باور نکنم ز عشق ِ من بی‏خبری
ای بسته دهانم ! به چـه می‏اندیشی؟

دیوانه‏ی ِ رنگ و بوی چـشمان ِ توام
مخمور ِ  می ِ سبوی ِ چـشمان ِ توام
هر جا نگـرم هنوز بینم که در آن
زندان ِ  هزار‏توی ِ چـشمان ِ توام

خندید که : کاش گـریه‏های ِ تو نبود
زندانی ِ من دل ِ رهای ِ تو نبود
آن هدیه‏ی ِ تو ... رسید و دیدم که در آن
غیر از دل و جان ِ بی‏بهای ِ تو نبود

در کوره‏رهی که پـیش  ِ رویم باشد
جز عشق ِ تو کو که چـاره‏جویم باشد؟
در آخر ِ راه ِ من تباهی است اگـر...
کفبین ِ پـیاله پـیشگـویم باشد

در ماذنه‏ی ِ عشق ... صلا می‏دادند
با رنگ ِ تو عشق را جلا می‏دادند
رفتم که ببینم چـه خبر هست آنجا
دیدم که مصیبت و بلا می‏دادند

آنجا که تویی ... بهار و باران باشد
شادی ِ دل ِ تمام ِ یاران باشد
من ... بوته‏ی ِ خشک ِ تشنه‏ی ِ غمگـینم
چـشمم نگـران ِ چـشمه‏ساران باشد

چـون باد به باغها دوانم کردی
چـون آب به جویها روانم کردی
چـون پـیر شدم برای ِ تکرار شدن
با بوسه‏ای از لبت جوانم کردی

با آنکه از این عشق ِ تو خستم دل ِ خویش
ولله که ندانم به که بستم دل ِ خویش
باید که مجازات شوم باقی ِ عمر
کز بین ِ دل و جام شکستم دل ِ خویش

با آنکه بسان ِ شعله داغم شب و روز
بی روی ِ تو بی چـشم وچـراغم شب و روز
باران ِ نوازش ِ نگـاه ِ تو کجاست؟
خشکیده‏ترین درخت ِ باغم شب و روز

ای آیه‏ی ِ عاشقانه ! تفسیر ِ تو چـیست؟
جز آتش و جز زبانه تاثیر ِ تو چـیست؟
جانی که چـو قاصدک برت می‏آمد
تو... سوخته‏ای .  نگـو که تقصیر ِ تو چـیست؟

باری ... گـنهِ تو دل شکستن باشد
یا رشته‏ی ِ مهر را گـسستن باشد
زان دام که دل فکند رَستن باشد
دیوانه‏ی ِ خود به بند بستن باشد

چـشمم بنگـر تو ... گـله می‏بارد از او
در خانه‏ی ِ دل زلزله می‏بارد از او
بگـریزم از آن زلف ِ تو زیرا که اگـر
زنجیر شود سلسله می‏بارد از او

از بار ِ غمت ببین شکستم یا نه؟
وز جام ِ ستایش تو مستم یا نه؟
در من بنگـر خوب تماشایم کن
من لایق و در خور ِ تو هستم یا نه؟

ای بغض ِ شکسته !  ناله را معنی کن
ای ژاله‏ی ِ اشک ! لاله را معنی کن
از بحر ِ معانی گـهری بیرون آر
چـون تشنه‏دلان ... پـیاله را معنی کن

در حسرت ِ تو اشک ِ روانم چـه شود؟
و ز داغ ِ غمت آتش ِ جانم چـه شود؟
امروز که بودی دل ِ من تاب نداشت
فردا که تو می روی ندانم چـه شود

من بی غم ِ دوست ... شاد نتوانم زیست
تا سر ندهم به باد ...  نتوانم زیست
سلطان ِ ازل که لحظه‏ای جان ِ مرا
دور از تن ِ تو نهاد ... نتوانم زیست

باید که غمت به جام ِ جانم ریزد
وز شعله‏ی ِ عشق در دهانم ریزد
این ساقی ِ جام ِ هستی از روی ِ  زمین
باید که شبی بر آسمانم ریزد

بازآی و درختِ بی‏بهارم بشکن
هر شاخه بر اوست برگ و بارم بشکن
بازآی و به هر روش که خود می‏دانی
از چـشم ِ خماریت خمارم بشکن

هر دل که بهانه‏ی ِ  هوای ِ تو گـرفت
آهنگ ِ  سرود ِ  خوش‏نوای ِ تو گـرفت
از ناز ِ  طبیب بی نیازش کردی
آن لحظه که درد ِ بیدوای ِ تو گـرفت

ساقی قدحی میان ِ دستش بگـرفت
صد دل به نگـاه ِ چـشم ِ مستش بگـرفت
عمدا بشکست جام و انگـشت ِ فسوس
در بین ِ لبان ِ می‏پـرستش بگـرفت

در جذبه‏ی ِ مستیم تو را می‏خواهم
وز حاصل ِ هستیم تو را می‏خواهم
مستانه چـو جام بر زمینم زده‏ای
با آن که شکستیم تو را می‏خواهم

رفتی و هنوز زنده باشم عجب است
گـفتی که بسوز ... زنده باشم عجب است
هر چـند قرار است که بازت بینم
گـر این دو سه روز زنده باشم عجب است

بگـذار مرا کار ِ من از کار گـذشت
کار ِ دلم از صحبت ِ دلدار گـذشت
من با تو چـه گـویم چـه کشیدم بی تو
یا اینکه چـه‏ها بر دل ِ بیمار گـذشت

راز ِ دل ِ من شنیده خواهم نشود
یعنی که چـراغ  دیده خواهم نشود
بر گـونه‏ی ِ من ز دیده اشکی غلتید
بر شعر و غزل چـکیده خواهم نشود

آن روز که در بند ِ تو بستند مرا
گـل بودی و از خار ِ تو خستند مرا
از هر چـه به جز واژه گـسستند مرا
فریاد که واژه‏ها شکستند مرا

این حد ِ نهایت است اندوه ِ مرا
ای کاش غم ِ تو بشکند روح ِ مرا
فریاد که گـرچـه کوهی از غم شده‏ام
فرهاد ِ تو بر نمی‏کند کوه مرا

تضمین نکنم که می ننوشم دیگر
یا اینکه بنوشم ... نخروشم دیگر
تصمیم گـرفته‏ام که تبخیر شوم
از بهر ِ چـه گـویم که نجوشم دیگر؟

در آتش ِ این  عشق ... به آبم محتاج
من باده‏پـرستم ... به شرابم محتاج
آن دل که سپـرده‏ام به دست توکجاست ؟
کین دم به همان دل ِ خرابم محتاج

من با همه‏ی  ِ وجود عاشق بودم
اندازه‏ی ِ صد سجود عاشق بودم
از چـند هزار سال پـیش از من  و تو
کز ما خبری نبود عاشق بودم

آهوی ِ  تو در دشت ِ خیال است هنوز
فکرم همه امید ِ محال است هنوز
آن عشق ِ عجیب در دلم هست مقیم
افسوس که جان بی پـر و بال است هنوز

در بند ِ خودیم ، دامگـاه ِ تو کجاست ؟
در این شب ِ تردید پـگـاه ِ تو کجاست ؟
اهریمن ِ لحظه‏ی ِ جدایی اینجاست
معراج ِ اهورای ِ نگـاه ِ تو کجاست ؟

اشک ِ به زمین چـکیده گـشتم بی تو
آه ِ به فلک رسیده گـشتم بی تو
آنجا که تویی ترانه جاری است هنوز
من ... خامش ِ داغ‏دیده گـشتم بی تو

افسانه‏ی ِ ناشنیده گـشتم بی تو
بر گرد ِ عدم تنیده گـشتم بی تو
با هر دو جهان رفیق بودم با تو
وز هر دو جهان رمیده گـشتم بی تو

ای دوست ! مرید ِ بی‏مرادم بی تو
چـون خاطره‏ی ِ رفته ز یادم بی تو
با تو به فراسوی ِ غزل می‏رفتم
در مرثیه ... جاوید فتادم بی تو

نام ِ تو هنوز از صدایم جاری‏ست
از ماذنه‏ی ِ ترانه‏هایم جاری‏ست
بارانی ازآن حسرت ِ دیدار هنوز
از هر مژه تا پـنجه‏ی ِ پـایم جاری‏ست

سر چـشمه‏ی ِ اشکم پـر از آب است هنوز
جان از تب ِ یاد ِ تو مذاب است هنوز
در هر نظرم نقش ِ تو می‏افتد و عشق
در هر نفسم رنج و عذاب است هنوز
 
افتاده به خاکم خبرت نیست هنوز
نزدیک ِ مغاکم خبرت نیست هنوز
گفتی که خدا کند نمیری بی من
وز رنج ِ هلاکم خبرت نیست هنوز

ای کاش بدانی که شکستم بی تو
وز مصلحت ِ عقل گسستم بی تو
می‏خواستم از من تو نرنجی لیکن
بر هستی ِ خود گشاده دستم بی تو

از سرو ِ خمیده گـریه‏ام می گـیرد
از مرگ ِ سپـیده گـریه‏ام می گـیرد
از لحظه‏ی ِ رفتنت که من دیدم عشق
از دست پـریده ...گـریه‏ام می گـیرد

شیرازه‏ی ِ عشق بی تو کم‏کم بگسست
دیگر دلم از تمام ِ عالم بگسست
ترسم که ز یاد برده باشی که شبی
طوفان زد و آشیانه از هم بگسست

افسانه‏ی ِ عشقم به حکایت پـیوست
از دست ِ تو کارم به شکایت پـیوست
از وسوسه‏ی ِ تو حاصلم سوختن است
با آنکه دلم به بی‏نهایت پـیوست

دیدی که تمام شد در آخر کارم
افسانه‏ی ِ عام شد در آخر کارم
شیرینی ِ عشق رفت و نوشیدن ِ زهر
از بوسه‏ی ِ جام شد در آخر کارم

ساقی ! غزلی بخوان ... شراب بی‏فایده است
خشکیده لبم ... سراب بی‏فایده است
غمگین‏تر از افیون ِ توام می دانی؟
با این همه التهاب  بی‏فایده است

می‏رفتم و عشق در نگاهم می‏سوخت
بیهوده تنم در تب ِ آهم می‏سوخت
می‏رفتی و از حسرت ِ تو چشمم را
می‏بستم و چشم ِ بی‏گناهم می‏سوخت

بسیاری ِ عشق عاقبت سوخت مرا
این حاثه چون شراره افروخت مرا
یارب مددی مگر که سودی بکند
یاری که به هیچ چیز بفروخت مرا

ای وای که آن روز به فردا پـیوست
آن صبح ِ دل‏افروز به فردا پـیوست
افسوس که من نمردم آن لحظه که رفت
آن حسرت ِ جانسوز به فردا پـیوست

آمد دل ِ  من سوخت ... ندانستم کیست
رفت و لب ِ من دوخت ... ندانستم کیست
صد فتنه برانگـیخت و نشناختمش
صد شعله برافروخت ... ندانستم کیست

مانند ِ شهاب آمد و رفت که رفت
چـون نقش ِ بر آب  آمد و رفت که رفت
صد سال گـذشت تا شبی از دل ِ تاک
چـون باده‏ی ِ ناب آمد و رفت که رفت

افسوس که غم به سرنوشتم زد و رفت
اکسیر ِ جنون را به سرشتم زد و رفت
چـون صاعقه در باغ ِ بهشتم زد و رفت
آتش به هزار سال کِشتم زد و رفت
 
چون باد به باغ ِ من نخواهی آمد
دیگر به سراغ ِ من نخواهی آمد
با آنکه تو وعده می‏دهی می‏دانم
در ماتم و داغ ِ من نخواهی آمد

زین پس مگرت باز به خوابی بینم
آغوش و برت باز به خوابی بینم
گر بخت ِ من از داغ ِ تو بیدار شود
شاید دگرت باز به خوابی بینم

صدها غزل از قشنگیت می‏سازم
با آن دل ِ سرد ِ سنگیت می‏سازم
از تو گله کردم که دو رنگی با من
باز آی که با دو رنگیت می‏سازم

ای باغ ِ غزل ترانه‏ام را بشنو
این آیه‏ی ِ عاشقانه‏ام را بشنو
ای همنفس ِ سپیده !  ای رنگ ِ سحر
بنشین شبی و بهانه‏ام را بشنو
 
شعر و غزل و ترانه تقدیم به تو
این جمله‏ی ِ عاشقانه تقدیم به تو
این ساحل ِ بی‏کرانه تقدیم به تو
این چشم ِ پر از بهانه تقدیم به تو

لبخند پس از تو سوگواری می کرد
امواج ِ غم از دو دیده جاری می کرد
بستم لب ِ خویش تا ندانی چه شدم
چشمم شب روز بی‏قراری می کرد

ای عشق ِ شگفت ! با من آمیخته باش
ای باده‏ی ِ ناب ! بر لبم ریخته باش
برباد ِ فنا نمی‏دهندت ای دل!
بردار ِ مجازات ِ وی آویخته باش

مست از هنر ِ باده‏ی ِ عشقم کردی
وز پای در افتاده‏ی ِ عشقم کردی
گفتی به دروغ عاشقم خواهی شد
این گفتی و آماده‏ی ِ عشقم کردی

از لحظه به لحظه‏ی ِ جداییت دلگیرم
وز غربت ِ آشناییت دلگیرم
مانند ِ همین رباعی : اندازه‏ی ِ کوه
از این همه بی‏وفاییت دلگیرم

گفتی که مگر می‏شود عاشق ماندن؟
بی هیچ خبر می‏شود عاشق ماندن؟
در حیرت ِ عشق لذتی هست هنوز
یک عمر ِ دگر می‏شود عاشق ماندن
 
من شاعر ِ شعر ِ ناب ِ چشمت شده‏ام
دلباخته‏ی ِ سراب ِ چشمت شده‏ام
دانی که چرا سکوت بشکست مرا
چون آینه‏ی ِ جواب ِ چشمت شده‏ام

بازای که بی بهاریم بس باشد
این دوره‏ی ِ انتظاریم بس باشد
دریاب که سر به داریم بس باشد
بشکستم و پایداریم بس باشد

بازای که سوگواریم بس باشد
این گریه‏ی ِ بی‏قراریم بس باشد
از عشق ِ تو یادگاریم بس باشد
زین معرکه ...  زخم ِ کاریم بس باشد

سروا ! به نسیم ِ قدمت شادم کن
عشقی که نبود از کرمت شادم کن
گفتی که از این بیشترم عاشق باش
بگذر ز همین بیش و کمت شادم کن

عشق ! از تو هزار گریه خواهم کردن
چون ابر ِ بهار گریه خواهم کردن
بهبودی ِ تو اگر نخواهم دیدن
بی‏چاره و زار گریه خواهم کردن
 
دلدار ِ منا ! قرار یادت نرود
جز من شبحی در آفتابت ندود
هر ساز ِ شکسته‏ای صدایت نکند
آغوش ِ کسی پر از خیالت نشود

عشق ِ تو زمین ... ترانه می‏روید از او
این ابری ِ آسمانه می‏روید از او
دریادل ِ بی‏کرانه می‏روید از او
این من ... من ِ عاشقانه می‏روید از او

با موج ِ پر از نشاط ِ چشمت چه کنم؟ 
من جلگه‏ام این فرات ِ چشمت چه کنم؟ 
با این همه کیش و مات ِ چشمت چه کنم؟ 
با حی ِ علی الصلات ِ چشمت چه کنم؟ 

من هستم و انتظار - یادت نرود
این خواهش ِ بی‏شمار یادت نرود
تا آخر ِ کار ما فقط عشق ِ همیم
این جمله‏ی ِ بی‏قرار یادت نرود