عذرخواهی
حیف است غزل این همه مهجور بماند
ما عاشق ِ هم ... رابطه بدجور بماند
با آن که صدا می‏شود آغاز ِ تو باشد
خاموش‏تر از من - من ِ رنجور - بماند
بگذار صدا را بزنم رنگ ِ لب ِ تو
تا آینه در آینه‏ام شور بماند
پس حوصله کن . حرف بزن . مثل ِ خدا باش
تا سهم ِ من از روشنیت نور بماند
ای بخت ِ من اقبال ِ تو ! حتی اگر آنجا...
در دورترین نقطه‏ی ِ لاهور بماند
من یک سر ِ سوزن دلم از یاد ِ تو کندم
تا چشم ِ تو از گریه‏ی ِ من دور بماند
حالا پرم از دلهره‏ی ِ این که نگاهت...
انگار که مامورم و معذور ... بماند

صبحانه
آیا تو پیدا می‏کنی؟ از جان ِ من جانانه‏تر
از عشق روزافزون ِ من    تحسین برانگیزانه‏تر
تا بگذرد از آب وگل   تا با هزاران خشت ِ دل
سازد خراباتی چنین   از چشم ِ تو پیمانه‏تر
با من بیا تا سادگی   تا حدی از دلدادگی
ای جای ِ تو در قلب ِ من   از کعبه هم بتخانه‏تر! 
تا آسمان زیبا شود   تا آب ونان زیبا شود
ای یاد ِ تو در سفره‏ام   شیرین‏تر و صبحانه‏تر! 
دستم پر از بیچارگی   تقدیر ِ من آوارگی
تا مردن یکبارگی   سُر می‏خورم دیوانه‏تر
حالا تویی از من رها   من ماندم و انگاره‏ها
با حجم ِ  موهومی که هست   از آرزو ویرانه‏تر