سلام . امروز ده تا غزل و دو تا رباعی و دو تا ترانه از توی کیس کامپیوترم پیداکردم

غزل اول
آمدم بگویم عشق...آمدم بگویم من ...
عاشقانه‏ها گم شد در عبارتی الکن
مثل ِ این : " هوا امروز آنقدر که آلوده‏ست
یک ستاره پیدا نیست تا رسد به یک سوزن ...
یاد ِ لیلی و مجنون یاد ِ خسرو و شیرین
یاد ِ ویس و رامین ...من ...تو ... منیژه با بیژن"
گفتم این که آسان است : چند بیتی از حافظ
بعد او چه می‏گوید؟ چشم ِ مادرم روشن
( این نمی‏شود . آرام ! فکر ِ آبرویت باش )
توی ِ ذهن ِ من می‏ریخت رودخانه‏ای از کن
پس بگو : چه می‏دانم ...ساعت ِ سه ِ هر شب
توی ِ خواب ِ شیرینت او نشسته با دامن
( نه ! نمی‏شود ...شوخی با نگار ِ نازک‏دل؟
خوب...اگر بدش آمد؟ نه ! نمی‏شود ...اصلن )
یا بگو که باغ ِ گل  نامه‏بر نمی‏خواهد؟
قاصدک بزن جای ِ دکمه‏های ِ پیراهن
خو گرفت چشمم با قامت ِ زلال ِ تو
آخرش شکستم در ... این نبرد ِ تن با تن...
آهوانه می‏چینم روی ِ هم نگاهت را
نرگسانه می‏غلتی  روی ِ شطی از سوسن؟
( بعد اگر بگوید : "تو خسته‏ای خداحافظ"
گریه‏ات اثر دارد؟ روی قلبی از آهن؟ )
هرگزانه‏تر فکری ! نقشه‏ای خیال‏انگیز!
می‏گذشتم از قلبش مثل ِ دودی از روزن
با تمام ِ این احوال حیرتی هراس‏انگیز
توی نبض ِ من می‏زد تازیانه بر توسن
نصف ِ من تلف می‏شد نصف ِ دیگرم می‏مُرد!
در عدالت ِ گنگ ِ ماهرانه‏ی ِ یک زن
...
ای شراب ِ دست‏آموز! لوبیای ِ سحرآمیز!
ابر ِ دیگری دارد ریشه می‏زند در من
حرف توی ِ حرف آورد : کوچه‏ی ِ علی‏چپ کو؟
بی‏خیال ِ حالم شد با وجود ِ فهمیدن
داستان ِ عشقم را روزنامه‏ای دزدید:
عابری تصادف کرد با چراغ ِ چشمک‏زن

غزل دوم
او:
بردار از این فاصله ... دیوار ِ خودت را
تا گم نکنی عکس پریوار ِ خودت را
من:
آن دیو و پری هر دو به فرمان ِ تو بودند
با فلسفه توجیه نکن کار ِ خودت را
او:
من هیمنه‏ی ِ عشق به بازار ِ تو بردم
رندانه شکستی سر ِ بازار ِ خودت را
من:
از هر نفس ِ من طرب‏انگیزتری تو
از من بـِسِتان این همه تکرار ِ خودت را
او:
سهم ِ من و تو کاهی و کوهی‏ست کشیدیم
من بار ِ خودم را و تو هم بار ِ خودت را
من:
همسایه‏ی ِ سرو ِ تو نشد بخت ِ بلندم
کوتاه نکن قامت ِ ایثار ِ خودت را
حیف ِ تو عزیزم ! که در آغوش بگیری
این عاشق ِ فرسوده به آزار ِ خودت را

غزل سوم
من شور و شری ندارم ای عشق!
دیگر خطری ندارم ای عشق!
از گریه‏ی ِ من ترانه برخاست
هم‏بغض ِ تری ندارم ای عشق!
تو حیّز ِ انتفاع ِ عمری
من هم ... ضرری ندارم ای عشق!
روزی غزلم ستاره می‏سوخت
حالا اثری ندارم ای عشق!
جز معجزه با اجازه‏ی ِ تو
دیگر هنری ندارم ای عشق !
من فاصله‏ی ِ زیادی از تو
تا دربه‏دری ندارم ای عشق!
معشوقه کجاست ؟ در چه حال است؟
اصلن خبری ندارم ای عشق!
آموخته‏ی ِ نوازشم کن
تا بال و پری ندارم ای عشق!
من خالی ِ خالیم . صداقت...
یا حیله‏گری ندارم ای عشق!
دارم چمدانی از خیالش
اما سفری ندارم ای عشق!
باید بفروشمش ! خیالی...
جز پیله‏وری ندارم ای عشق!
از ریشه زدن ملولم اینجا
اما تبری ندارم ای عشق!
هی شاخه به شاخه می‏رسم تا...
آنجا که سری ندارم ای عشق!
شرمنده‏ام از همین که قلب ِ
رنجیده‏تری ندارم ای عشق!

غزل چهارم
با هجرت ِ بی‏حاصل ِ ایلات ِ نگاهت
هرگز نرسیدم به نخیلات ِ نگاهت
در باغ ِ غزل می وزد ابروی ِ تو و نیست
تا دورترین فاصله هیهات ِ نگاهت
چشمان ِ تو بستند گره در گره آواز
تا من نبرم راه به حالات ِ نگاهت
در من هوسی نیست سزاوار ِ تو ؟ آیا...
کافر نشدم در خور ِ آیات ِ نگاهت؟
تقصیر ِ من این است که هر روز نبردم
زندان ِ خودم را به ملاقات ِ نگاهت؟
شاید به غریبانه‏ترین صورت ِ ممکن...
من گم شده‏ام مثل ِ محالات ِ نگاهت
شاید...بله...شاید...پُر ِ تردید و گمانم
مهمان ِ توام با دو خرابات ِ نگاهت

غزل پنجم
مستم و باده‏ی ِ تو سیلی ِ محکم دارد
من کیم؟ خواب و خیالی که تو را کم دارد
در حجاز ِ هوس‏آغوش ِ تو حجی‏ست عظیم
تشنه‏ای چشم به آرامش ِ زمزم دارد
چه کنم ؟ رو به که آرم که بهای ِ تو گذشت
از هزاران هوس و قیمت ِ عالم دارد
غرق ِ تعمید ِ خودم . نوبت ِ باران ِ تو نیست ؟
در هوایی که چنین حالت ِ نم نم دارد
شرمگینم که غرورت نپسندید مرا
شادمانم که به اندازه‏ی ِ من غم دارد
نم نمک بهتر از این شو که خدا یارت باد
رسم ِ عاشق‏کُشی این نیست خم و چم دارد:
چشم بگشا که غزلهای ِ من آغاز ِ تواند
بعد حوای ِ لبت این همه آدم دارد

غزل ششم
السلام ! بانوی ِ لحظه‏های ِ بارانی!
ای الهه‏ی ِ عشق ِ قصه‏های ِ یونانی!
هر چه اتفاق افتاد هیچ‏کس نمی‏داند
بعد از این چه خواهد شد؟ مرگ ِ من ! نمیدانی؟
حال من ؟ ...بله ... خوب است...مثل ِ صبر ِ ایوب است
با خیال ِ شیرینت گریه‏های ِ طولانی
حال من بحمدالله مثل ِ این که بهتر شد
با گلایه‏ای از تو با کمی پشیمانی
شعله‏ورتری از من ؟ بی‏خبرتری از من؟
ای دریغ ِ دردآور! مثل ِ خواب می‏مانی
( توی ِ خواب هم باید  من برنجم از دستت؟
گریه‏ام درآوردی  تا مرا ببوسانی !)
بوسه‏های شرم‏آگین ! با حجاب ِ اسلامی !
می‏پرستمت تا صبح  با همین مسلمانی

غزل هفتم
می‏سُرایدم شعری  با زبان ِ تنهایی:
کاش من برافتم با  دودمان ِ تنهایی
من شبیه ِ دردم ...آه ...من شبیه ِ پایانم
قبل از این و بعد از این  داستان ِ تنهایی
رشته‏کوه ِ بینالود غصه‏های ِ دردآلود
روی دوش ِ من آمد  کهکشان ِ تنهایی
آیه‏های ِ شیطانی  جاودانه می‏بارد
بر زمین ِ غمگین و آسمان ِ تنهایی
رو به قبله می‏میرد  عاشقی که من بودم
پله پله می‏میرد  نردبان ِ تنهایی
بر کرانه پهلو زد  هر چه موج و دریا بود
توی دست ِ تسلیمم : بادبان ِ تنهایی
ای همیشه خوب ِ من ! سر به شانه‏ام بگذار
از بهار ِ آغوشت  تا خزان ِ تنهایی

غزل هشتم
با تو دارم راه می‏آیم هنوز...
سر به سودای ِ تو می‏سایم هنوز...
سایه‏سار ِ بید ِ مجنونم ولی
زیر ِ بار ِ عشق ِ لیلایم هنوز...
ای گل ِ زیبای ِ من ! هی می‏رود
خار توی ِ چشم ِ شبهایم هنوز...
می‏وزانی یک نسیم ِ تازه بر...
من که سرگردان ِ صحرایم هنوز...
می‏چکانی بوسه بر شعری که هست ...
بر زبان و روی ِ لبهایم هنوز؟
ای طلبکار ِ تنت آغوش ِ من !
ای گرفتارت سراپایم هنوز...
من سزاوار ِ توام یعنی همین...
عشق تعیین می‏کند جایم هنوز

غزل نهم
عاشقم . عشق ِ تو دارم . دگرم چیزی نیست
شده‏ام باده‏ی ِ نوشین . هنرم چیزی نیست
چه کنم ؟ رو به که آرم ؟ که بهای ِ تو گذشت
از هزاران هوس و سیم و زرم چیزی نیست
یا خودت را برسان منتظر ِ من ننشین
خسته‏ام . توشه‏ی ِ راه ِ سفرم چیزی نیست
یا بزن تیر ِ خطا بر تن ِ بیهوده‏ی ِ من
هیچ اندیشه مکن . بال و پرم چیزی نیست
با غمت دل سپر ِ جان ِ تهیدست من است
تو توکل به خدا کن . سپرم چیزی نیست
روزگاری به بلندای ِ فلک آمد و رفت
من هنوز این همه خونین‏جگرم ... چیزی نیست

غزل دهم
کی قرار این بود و کی بود این قرار؟
انتظار و انتظار و انتظار
ابرهای ِ انتظاری آمدند
اشکبار و اشکبار و اشکبار
عشق مثل ِ کودک ِ دلبند ِ من
بی‏قرارو بی‏قرار و بی‏قرار
عشق بازی می‏کند با تابها
تابدار و تابدار و تابدار
این خزانها حاصل ِ تدبیر ِ توست
بی‏بهار و بی‏بهار و بی‏بهار
وصف ِ من بی‏روی ِ زیبای ِ تو چیست؟
داغدار و داغدار و داغدار
می‏کشیدی دامن از دست ِ من و
روزگار و روزگار و روزگار
من نه یک تن ... صد هزاران عاشقم
بی‏شمار و بی‏شمار و بی‏شمار

رباعی اول
از بس که لبم ترانه می‏بارد و عشق
از روز و شبم ترانه می‏بارد و عشق
من هستم و جام . احتیاجی به تو نیست!
دارد طربم ترانه می‏بارد و عشق

رباعی دوم
نفرین به تو ای خراب ِ غمگین ای عشق!
ای کافر لامذهب ِ بی‏دین ای عشق!
در آینه‏ام کج بنشین ! راست بگوی
یک چند دروغ ِ تـُرد و شیرین ای عشق!

ترانه اول
عشق ِ من توی ِ نگاته . عشق ِ من تو قصه‏ها نیست
می‏دونم قابل ِ تعارف ... یه دل ِ بی‏سر و پا نیست
اول ِ اسم ِ من انگار توی ِ زنجیر ِ تو مونده
حالا تقصیر ِ تو هم هست ... همه‏شم کار ِ خدا نیست
چن ساله عاشق ِ توام؟ فکر می‏کنم صدسالیه...
ترانه‏ها ساکتن و جات تو غزلهام خالیه
ما دو تا خط ِ موازی ... به تو من رسیده بودم
تو هنوز مثل ِ سپیدار... ولی من خمیده بودم
حالا تو خاطره‏هاتم  دیگه دستای ِ تو سرده
ولی باز نگاه ِ گرمی داره دنبالت می‏گرده

ترانه دوم
اول ِ گریه زاریم ... آخر ِ بی‏قراریم
این روزا از بهونه‏ی ِ عشق ِ تو هم فراریم
کسی به فکر ِ من که نیست . تو فکر کار ِ خودمم
تو لحظه‏های ِ گم شدن ... تو انتظار ِ خودمم
حالا گذشته هر چی بود... تقصیر ِ تو یا هرکی بود
دلم می‏خواد صدات کنم ...تو این غزل تو این سرود
حالا منو یادت که هست ؟ همون که عاشق ِ تو بود
می‏خوای بری برو ولی ... بدون که عاشق ِ تو بود
دوس نداری بگم هنوز...عاشقتم؟ دروغ می‏گم
برو . ببین . منتظرن ... من به تو هم دروغ می‏گم
ترانه‏هامو پس بده . شعرامو از یادت ببر
شاعر ِ خوبی پیدا کن...کتاب ِ شعرشو بخر
من غزلم پر از غمه ... خنده‏هامم پر از غمه
شاعر ِ خوب زیاده و عاشق ِ خوب خیلی کمه

علامتی که هم اکنون می شنوید آژیر سبز است و معنا و مفهوم آن این است که همتون برای عصر شعر 19 اردیبهشت دانشکدهء آقای محسن باقرلو و خانم زهرا باقری شاد دعوتید !! پس لطفا با دقت و حوصله نکات زیر رو بخونید :
1)     زمان : ساعت 4 الی 7 بعد از ظهر شنبه 19 اردیبهشت 1383
2)     مکان : تهران ! _ پل گیشا _ خ جلال آل احمد _ جنب بیمارستان شریعتی _ دانشکدهء علوم اجتماعی دانشگاه تهران _ تالار ابن خلدون .

سزاوار ِ نگاهت
رسیدم به نهایت - به این میکده‏حالی
ولی رد ِ تو هم نیست . چه تخمین ِ محالی:
خداوند ِ غزلهام  به چشم ِ تو قسم خورد
که از من نگریزی . چه تضمین ِ زلالی :
فقط باده‏نمازی‏ست ! شب ِ شعبده‏بازی‏ست !
که صد مرحله دور است .  از آیین ِ خیالی :
نه درباره‏ی ِ عشقم . نه آواره‏ی ِ دردم .
سفرنامه‏‏ی ِ تلخم . در این دور و حوالی :
به جز یاد ِ عزیزت - که باران شد و گم شد
رفیق ِ سفرم بود . غم ِ بی پر و بالی :
چه هم‏سیب ِ عجیبی - نصیب ِ هوسم شد!
سزاوار ِ نگاهت – نبودم .  چه ملالی؟

عذرخواهی
حیف است غزل این همه مهجور بماند
ما عاشق ِ هم ... رابطه بدجور بماند
با آن که صدا می‏شود آغاز ِ تو باشد
خاموش‏تر از من - من ِ رنجور - بماند
بگذار صدا را بزنم رنگ ِ لب ِ تو
تا آینه در آینه‏ام شور بماند
پس حوصله کن . حرف بزن . مثل ِ خدا باش
تا سهم ِ من از روشنیت نور بماند
ای بخت ِ من اقبال ِ تو ! حتی اگر آنجا...
در دورترین نقطه‏ی ِ لاهور بماند
من یک سر ِ سوزن دلم از یاد ِ تو کندم
تا چشم ِ تو از گریه‏ی ِ من دور بماند
حالا پرم از دلهره‏ی ِ این که نگاهت...
انگار که مامورم و معذور ... بماند

صبحانه
آیا تو پیدا می‏کنی؟ از جان ِ من جانانه‏تر
از عشق روزافزون ِ من    تحسین برانگیزانه‏تر
تا بگذرد از آب وگل   تا با هزاران خشت ِ دل
سازد خراباتی چنین   از چشم ِ تو پیمانه‏تر
با من بیا تا سادگی   تا حدی از دلدادگی
ای جای ِ تو در قلب ِ من   از کعبه هم بتخانه‏تر! 
تا آسمان زیبا شود   تا آب ونان زیبا شود
ای یاد ِ تو در سفره‏ام   شیرین‏تر و صبحانه‏تر! 
دستم پر از بیچارگی   تقدیر ِ من آوارگی
تا مردن یکبارگی   سُر می‏خورم دیوانه‏تر
حالا تویی از من رها   من ماندم و انگاره‏ها
با حجم ِ  موهومی که هست   از آرزو ویرانه‏تر