سلام . امروز ده تا غزل و دو تا رباعی و دو تا ترانه از توی کیس کامپیوترم پیداکردم
غزل اول
آمدم بگویم عشق...آمدم بگویم من ...
عاشقانهها گم شد در عبارتی الکن
مثل ِ این : " هوا امروز آنقدر که آلودهست
یک ستاره پیدا نیست تا رسد به یک سوزن ...
یاد ِ لیلی و مجنون یاد ِ خسرو و شیرین
یاد ِ ویس و رامین ...من ...تو ... منیژه با بیژن"
گفتم این که آسان است : چند بیتی از حافظ
بعد او چه میگوید؟ چشم ِ مادرم روشن
( این نمیشود . آرام ! فکر ِ آبرویت باش )
توی ِ ذهن ِ من میریخت رودخانهای از کن
پس بگو : چه میدانم ...ساعت ِ سه ِ هر شب
توی ِ خواب ِ شیرینت او نشسته با دامن
( نه ! نمیشود ...شوخی با نگار ِ نازکدل؟
خوب...اگر بدش آمد؟ نه ! نمیشود ...اصلن )
یا بگو که باغ ِ گل نامهبر نمیخواهد؟
قاصدک بزن جای ِ دکمههای ِ پیراهن
خو گرفت چشمم با قامت ِ زلال ِ تو
آخرش شکستم در ... این نبرد ِ تن با تن...
آهوانه میچینم روی ِ هم نگاهت را
نرگسانه میغلتی روی ِ شطی از سوسن؟
( بعد اگر بگوید : "تو خستهای خداحافظ"
گریهات اثر دارد؟ روی قلبی از آهن؟ )
هرگزانهتر فکری ! نقشهای خیالانگیز!
میگذشتم از قلبش مثل ِ دودی از روزن
با تمام ِ این احوال حیرتی هراسانگیز
توی نبض ِ من میزد تازیانه بر توسن
نصف ِ من تلف میشد نصف ِ دیگرم میمُرد!
در عدالت ِ گنگ ِ ماهرانهی ِ یک زن
...
ای شراب ِ دستآموز! لوبیای ِ سحرآمیز!
ابر ِ دیگری دارد ریشه میزند در من
حرف توی ِ حرف آورد : کوچهی ِ علیچپ کو؟
بیخیال ِ حالم شد با وجود ِ فهمیدن
داستان ِ عشقم را روزنامهای دزدید:
عابری تصادف کرد با چراغ ِ چشمکزن
غزل دوم
او:
بردار از این فاصله ... دیوار ِ خودت را
تا گم نکنی عکس پریوار ِ خودت را
من:
آن دیو و پری هر دو به فرمان ِ تو بودند
با فلسفه توجیه نکن کار ِ خودت را
او:
من هیمنهی ِ عشق به بازار ِ تو بردم
رندانه شکستی سر ِ بازار ِ خودت را
من:
از هر نفس ِ من طربانگیزتری تو
از من بـِسِتان این همه تکرار ِ خودت را
او:
سهم ِ من و تو کاهی و کوهیست کشیدیم
من بار ِ خودم را و تو هم بار ِ خودت را
من:
همسایهی ِ سرو ِ تو نشد بخت ِ بلندم
کوتاه نکن قامت ِ ایثار ِ خودت را
حیف ِ تو عزیزم ! که در آغوش بگیری
این عاشق ِ فرسوده به آزار ِ خودت را
غزل سوم
من شور و شری ندارم ای عشق!
دیگر خطری ندارم ای عشق!
از گریهی ِ من ترانه برخاست
همبغض ِ تری ندارم ای عشق!
تو حیّز ِ انتفاع ِ عمری
من هم ... ضرری ندارم ای عشق!
روزی غزلم ستاره میسوخت
حالا اثری ندارم ای عشق!
جز معجزه با اجازهی ِ تو
دیگر هنری ندارم ای عشق !
من فاصلهی ِ زیادی از تو
تا دربهدری ندارم ای عشق!
معشوقه کجاست ؟ در چه حال است؟
اصلن خبری ندارم ای عشق!
آموختهی ِ نوازشم کن
تا بال و پری ندارم ای عشق!
من خالی ِ خالیم . صداقت...
یا حیلهگری ندارم ای عشق!
دارم چمدانی از خیالش
اما سفری ندارم ای عشق!
باید بفروشمش ! خیالی...
جز پیلهوری ندارم ای عشق!
از ریشه زدن ملولم اینجا
اما تبری ندارم ای عشق!
هی شاخه به شاخه میرسم تا...
آنجا که سری ندارم ای عشق!
شرمندهام از همین که قلب ِ
رنجیدهتری ندارم ای عشق!
غزل چهارم
با هجرت ِ بیحاصل ِ ایلات ِ نگاهت
هرگز نرسیدم به نخیلات ِ نگاهت
در باغ ِ غزل می وزد ابروی ِ تو و نیست
تا دورترین فاصله هیهات ِ نگاهت
چشمان ِ تو بستند گره در گره آواز
تا من نبرم راه به حالات ِ نگاهت
در من هوسی نیست سزاوار ِ تو ؟ آیا...
کافر نشدم در خور ِ آیات ِ نگاهت؟
تقصیر ِ من این است که هر روز نبردم
زندان ِ خودم را به ملاقات ِ نگاهت؟
شاید به غریبانهترین صورت ِ ممکن...
من گم شدهام مثل ِ محالات ِ نگاهت
شاید...بله...شاید...پُر ِ تردید و گمانم
مهمان ِ توام با دو خرابات ِ نگاهت
غزل پنجم
مستم و بادهی ِ تو سیلی ِ محکم دارد
من کیم؟ خواب و خیالی که تو را کم دارد
در حجاز ِ هوسآغوش ِ تو حجیست عظیم
تشنهای چشم به آرامش ِ زمزم دارد
چه کنم ؟ رو به که آرم که بهای ِ تو گذشت
از هزاران هوس و قیمت ِ عالم دارد
غرق ِ تعمید ِ خودم . نوبت ِ باران ِ تو نیست ؟
در هوایی که چنین حالت ِ نم نم دارد
شرمگینم که غرورت نپسندید مرا
شادمانم که به اندازهی ِ من غم دارد
نم نمک بهتر از این شو که خدا یارت باد
رسم ِ عاشقکُشی این نیست خم و چم دارد:
چشم بگشا که غزلهای ِ من آغاز ِ تواند
بعد حوای ِ لبت این همه آدم دارد
غزل ششم
السلام ! بانوی ِ لحظههای ِ بارانی!
ای الههی ِ عشق ِ قصههای ِ یونانی!
هر چه اتفاق افتاد هیچکس نمیداند
بعد از این چه خواهد شد؟ مرگ ِ من ! نمیدانی؟
حال من ؟ ...بله ... خوب است...مثل ِ صبر ِ ایوب است
با خیال ِ شیرینت گریههای ِ طولانی
حال من بحمدالله مثل ِ این که بهتر شد
با گلایهای از تو با کمی پشیمانی
شعلهورتری از من ؟ بیخبرتری از من؟
ای دریغ ِ دردآور! مثل ِ خواب میمانی
( توی ِ خواب هم باید من برنجم از دستت؟
گریهام درآوردی تا مرا ببوسانی !)
بوسههای شرمآگین ! با حجاب ِ اسلامی !
میپرستمت تا صبح با همین مسلمانی
غزل هفتم
میسُرایدم شعری با زبان ِ تنهایی:
کاش من برافتم با دودمان ِ تنهایی
من شبیه ِ دردم ...آه ...من شبیه ِ پایانم
قبل از این و بعد از این داستان ِ تنهایی
رشتهکوه ِ بینالود غصههای ِ دردآلود
روی دوش ِ من آمد کهکشان ِ تنهایی
آیههای ِ شیطانی جاودانه میبارد
بر زمین ِ غمگین و آسمان ِ تنهایی
رو به قبله میمیرد عاشقی که من بودم
پله پله میمیرد نردبان ِ تنهایی
بر کرانه پهلو زد هر چه موج و دریا بود
توی دست ِ تسلیمم : بادبان ِ تنهایی
ای همیشه خوب ِ من ! سر به شانهام بگذار
از بهار ِ آغوشت تا خزان ِ تنهایی
غزل هشتم
با تو دارم راه میآیم هنوز...
سر به سودای ِ تو میسایم هنوز...
سایهسار ِ بید ِ مجنونم ولی
زیر ِ بار ِ عشق ِ لیلایم هنوز...
ای گل ِ زیبای ِ من ! هی میرود
خار توی ِ چشم ِ شبهایم هنوز...
میوزانی یک نسیم ِ تازه بر...
من که سرگردان ِ صحرایم هنوز...
میچکانی بوسه بر شعری که هست ...
بر زبان و روی ِ لبهایم هنوز؟
ای طلبکار ِ تنت آغوش ِ من !
ای گرفتارت سراپایم هنوز...
من سزاوار ِ توام یعنی همین...
عشق تعیین میکند جایم هنوز
غزل نهم
عاشقم . عشق ِ تو دارم . دگرم چیزی نیست
شدهام بادهی ِ نوشین . هنرم چیزی نیست
چه کنم ؟ رو به که آرم ؟ که بهای ِ تو گذشت
از هزاران هوس و سیم و زرم چیزی نیست
یا خودت را برسان منتظر ِ من ننشین
خستهام . توشهی ِ راه ِ سفرم چیزی نیست
یا بزن تیر ِ خطا بر تن ِ بیهودهی ِ من
هیچ اندیشه مکن . بال و پرم چیزی نیست
با غمت دل سپر ِ جان ِ تهیدست من است
تو توکل به خدا کن . سپرم چیزی نیست
روزگاری به بلندای ِ فلک آمد و رفت
من هنوز این همه خونینجگرم ... چیزی نیست
غزل دهم
کی قرار این بود و کی بود این قرار؟
انتظار و انتظار و انتظار
ابرهای ِ انتظاری آمدند
اشکبار و اشکبار و اشکبار
عشق مثل ِ کودک ِ دلبند ِ من
بیقرارو بیقرار و بیقرار
عشق بازی میکند با تابها
تابدار و تابدار و تابدار
این خزانها حاصل ِ تدبیر ِ توست
بیبهار و بیبهار و بیبهار
وصف ِ من بیروی ِ زیبای ِ تو چیست؟
داغدار و داغدار و داغدار
میکشیدی دامن از دست ِ من و
روزگار و روزگار و روزگار
من نه یک تن ... صد هزاران عاشقم
بیشمار و بیشمار و بیشمار
رباعی اول
از بس که لبم ترانه میبارد و عشق
از روز و شبم ترانه میبارد و عشق
من هستم و جام . احتیاجی به تو نیست!
دارد طربم ترانه میبارد و عشق
رباعی دوم
نفرین به تو ای خراب ِ غمگین ای عشق!
ای کافر لامذهب ِ بیدین ای عشق!
در آینهام کج بنشین ! راست بگوی
یک چند دروغ ِ تـُرد و شیرین ای عشق!
ترانه اول
عشق ِ من توی ِ نگاته . عشق ِ من تو قصهها نیست
میدونم قابل ِ تعارف ... یه دل ِ بیسر و پا نیست
اول ِ اسم ِ من انگار توی ِ زنجیر ِ تو مونده
حالا تقصیر ِ تو هم هست ... همهشم کار ِ خدا نیست
چن ساله عاشق ِ توام؟ فکر میکنم صدسالیه...
ترانهها ساکتن و جات تو غزلهام خالیه
ما دو تا خط ِ موازی ... به تو من رسیده بودم
تو هنوز مثل ِ سپیدار... ولی من خمیده بودم
حالا تو خاطرههاتم دیگه دستای ِ تو سرده
ولی باز نگاه ِ گرمی داره دنبالت میگرده
ترانه دوم
اول ِ گریه زاریم ... آخر ِ بیقراریم
این روزا از بهونهی ِ عشق ِ تو هم فراریم
کسی به فکر ِ من که نیست . تو فکر کار ِ خودمم
تو لحظههای ِ گم شدن ... تو انتظار ِ خودمم
حالا گذشته هر چی بود... تقصیر ِ تو یا هرکی بود
دلم میخواد صدات کنم ...تو این غزل تو این سرود
حالا منو یادت که هست ؟ همون که عاشق ِ تو بود
میخوای بری برو ولی ... بدون که عاشق ِ تو بود
دوس نداری بگم هنوز...عاشقتم؟ دروغ میگم
برو . ببین . منتظرن ... من به تو هم دروغ میگم
ترانههامو پس بده . شعرامو از یادت ببر
شاعر ِ خوبی پیدا کن...کتاب ِ شعرشو بخر
من غزلم پر از غمه ... خندههامم پر از غمه
شاعر ِ خوب زیاده و عاشق ِ خوب خیلی کمه
سلام و اعلان حاضری
خسته نباشی شاعر!
از خواندن غزلها حض کردم. با زبان عامیانه کوچه باغی سنت زیبایی داره. بروزم.