آینه صدتکه شد و -  ریخت . به تقلید ِ خودم
چشم ِ تو برقی  زد و من -  گم شدم از دید ِ خودم
آن که گمانم که تو بود - آمد و برداشت دلم
گفت : کجا می‏بریم ؟ - گفت :  به امید ِ خودم
دور ِ تو می‏گردم و در- مغلطه می‏میرم و تو
مرکز ِ منظومه ولی - زهره و ناهید ِ خودم
گر تو عذابم نکنی - گرم و مذابم نکنی
اشک بریزد ببرد - سجده به خورشید ِ خودم
پادشهی از ازلم - غرق ِ بهار و غزلم
دست ِ نوازشگریت - بر سر ِ جمشید ِ خودم
ای خنکای ِ تن ِ تو - موسم الطاف ِ خدا !
گفتم و یادت نرود - نوبت ِ تعمید ِ خودم
جرم و مجازات ِ منی - بوسه ! که شیرین‏دهنی
بوسه ! که خوردم فلک از – این همه تبعید ِ خودم