آینه صدتکه شد و -  ریخت . به تقلید ِ خودم
چشم ِ تو برقی  زد و من -  گم شدم از دید ِ خودم
آن که گمانم که تو بود - آمد و برداشت دلم
گفت : کجا می‏بریم ؟ - گفت :  به امید ِ خودم
دور ِ تو می‏گردم و در- مغلطه می‏میرم و تو
مرکز ِ منظومه ولی - زهره و ناهید ِ خودم
گر تو عذابم نکنی - گرم و مذابم نکنی
اشک بریزد ببرد - سجده به خورشید ِ خودم
پادشهی از ازلم - غرق ِ بهار و غزلم
دست ِ نوازشگریت - بر سر ِ جمشید ِ خودم
ای خنکای ِ تن ِ تو - موسم الطاف ِ خدا !
گفتم و یادت نرود - نوبت ِ تعمید ِ خودم
جرم و مجازات ِ منی - بوسه ! که شیرین‏دهنی
بوسه ! که خوردم فلک از – این همه تبعید ِ خودم

تو می‏خواستی دلامون دربه‏در شه
جوونی تا به پیریمون هدر شه
شبی هم سر روی ِ شونه‏م...نذاشتی
حساب ِ عاشقیمون سربه‏سر شه

مسلمون می‏شم و اسمت گناهه
خود ِ چشمات حریف ِ لاالهه
مسیحی می‏شم و دنیا صلیبه
یهودی می‏شم و عشقت کلاهه

سرم را مست ِ جامت کردم ای دوست
دلم را هم غلامت کردم ای دوست
تو هم نام ِ مرا در گردن آویز
که دنیا را به نامت کردم ای دوست

ببین ! رامین به زندونت اسیره
مث ِ بیدای ِ مجنون سر به زیره
ببخشش بوسه‏ای فردای دیروز
که شاید تا پسون‏فردا بمیره

مگه دلداده‏ی ِ غمگین نبودم ؟
من استدلالی ِ چوبین نبودم
صراط ِ مستقیمم : کوچه‏ی ِ تو
ولی از غیر ِ مغضوبین نبودم

تو و من جن و بسم‏الله نبودیم
با هم عین کر و لالا نبودیم
دهاتی می‏شدیم ای کاش از اول
مث حالا کلاس بالا نبودیم

بتازون ! اسب ِ بی‏یاله دل ِ من
هواپیمای ِ بی‏باله دل ِ من
گمونم با تموم ِ بی‏قراری
تو رو داره که خوشحاله دل ِ من

1
زمین یک تکه‏سنگ ِ بی‏نشونه‏س
فلک با آسموناش بچگونه‏س
شراب ِ خونگیم ! قربون ِ دستت
بغل واکن که گریه‏م بی‏بهونه‏س
2
تومی‏خوای در بری ! ای داد ِ بیداد
رفیقی با من از تو  بر نمیاد
ولی دست ِ خداوندت مریزاد
پریزادی پریزادی پریزاد
3
خودت با خنده‏ی ِ ناز ِ قشنگت
صدام کردی به آواز ِ قشنگت
نگفتی چون که بغدادت خرابه...
منو بردی به شیراز ِ قشنگت
4
کبوتر با کبوتر باز با باز...
فقط من موندم و یک چشمه آواز
دلم ماهی شد و بر پایت افتاد
تو هم نیکی کن و در دجله انداز
5
زمینگیر ِ زمونه‏م کردی ای عشق !
اسیر ِ آب و دونه‏م کردی ای عشق !
به سروستون ِ چشمونت نشستی
انار ِ دونه دونه‏م کردی ای عشق !
6
شدم سیلاب و صحرا هم تو ای عشق !
زدم در موج و دریا هم تو ای عشق !
تو کندی دکمه‏ی ِ پیراهنم را
منم یوسف . زلیخا هم تو ای عشق !
7
خدا خواسته که دنبال ِ تو باشم
همه‏ش پیگیر ِ احوال ِ تو باشم
سر ِ هفت‏سین ِ تو سر می‏گذارم
اگه تا عید ِ امسال ِ تو باشم
8
خدا رو شکر که آزارم نکردی
اسیر ِ دست ِ بازارم نکردی
که حرفای ِ درشت بارم نکردی
خرابم کردی و خوارم نکردی
9
دوبیتی‏باز ِ شاهین ِ نگاهت
شدم تا غربت ِ چین ِ نگاهت
شب ِ حبل‏المتین ِ گیسوانت
نداره ‏روزه آیین ِ نگاهت
10
اگه نامهربون باشی می‏خوامت
اگه بار ِ گرون باشی می‏خوامت
اگه بارون ِ دلتنگی بباره
بلای ِ بی‏اَمون باشی می‏خوامت 
11
فدای ِ اون نگاه ِ سربه‏زیرت
به قربون ِ دل ِ عاشق‏پذیرت
گدایی از وجودم بر نمیاد
تو میگی پادشاهم یا وزیرت ؟
12
نخوندی نامه و تا کردی امروز
خدایی خیلی بد تا کردی امروز
یه دل داشتم که صد دل عاشقت بود
یه غم داشتم که صد تا کردی امروز

سلام . امروز ده تا غزل و دو تا رباعی و دو تا ترانه از توی کیس کامپیوترم پیداکردم

غزل اول
آمدم بگویم عشق...آمدم بگویم من ...
عاشقانه‏ها گم شد در عبارتی الکن
مثل ِ این : " هوا امروز آنقدر که آلوده‏ست
یک ستاره پیدا نیست تا رسد به یک سوزن ...
یاد ِ لیلی و مجنون یاد ِ خسرو و شیرین
یاد ِ ویس و رامین ...من ...تو ... منیژه با بیژن"
گفتم این که آسان است : چند بیتی از حافظ
بعد او چه می‏گوید؟ چشم ِ مادرم روشن
( این نمی‏شود . آرام ! فکر ِ آبرویت باش )
توی ِ ذهن ِ من می‏ریخت رودخانه‏ای از کن
پس بگو : چه می‏دانم ...ساعت ِ سه ِ هر شب
توی ِ خواب ِ شیرینت او نشسته با دامن
( نه ! نمی‏شود ...شوخی با نگار ِ نازک‏دل؟
خوب...اگر بدش آمد؟ نه ! نمی‏شود ...اصلن )
یا بگو که باغ ِ گل  نامه‏بر نمی‏خواهد؟
قاصدک بزن جای ِ دکمه‏های ِ پیراهن
خو گرفت چشمم با قامت ِ زلال ِ تو
آخرش شکستم در ... این نبرد ِ تن با تن...
آهوانه می‏چینم روی ِ هم نگاهت را
نرگسانه می‏غلتی  روی ِ شطی از سوسن؟
( بعد اگر بگوید : "تو خسته‏ای خداحافظ"
گریه‏ات اثر دارد؟ روی قلبی از آهن؟ )
هرگزانه‏تر فکری ! نقشه‏ای خیال‏انگیز!
می‏گذشتم از قلبش مثل ِ دودی از روزن
با تمام ِ این احوال حیرتی هراس‏انگیز
توی نبض ِ من می‏زد تازیانه بر توسن
نصف ِ من تلف می‏شد نصف ِ دیگرم می‏مُرد!
در عدالت ِ گنگ ِ ماهرانه‏ی ِ یک زن
...
ای شراب ِ دست‏آموز! لوبیای ِ سحرآمیز!
ابر ِ دیگری دارد ریشه می‏زند در من
حرف توی ِ حرف آورد : کوچه‏ی ِ علی‏چپ کو؟
بی‏خیال ِ حالم شد با وجود ِ فهمیدن
داستان ِ عشقم را روزنامه‏ای دزدید:
عابری تصادف کرد با چراغ ِ چشمک‏زن

غزل دوم
او:
بردار از این فاصله ... دیوار ِ خودت را
تا گم نکنی عکس پریوار ِ خودت را
من:
آن دیو و پری هر دو به فرمان ِ تو بودند
با فلسفه توجیه نکن کار ِ خودت را
او:
من هیمنه‏ی ِ عشق به بازار ِ تو بردم
رندانه شکستی سر ِ بازار ِ خودت را
من:
از هر نفس ِ من طرب‏انگیزتری تو
از من بـِسِتان این همه تکرار ِ خودت را
او:
سهم ِ من و تو کاهی و کوهی‏ست کشیدیم
من بار ِ خودم را و تو هم بار ِ خودت را
من:
همسایه‏ی ِ سرو ِ تو نشد بخت ِ بلندم
کوتاه نکن قامت ِ ایثار ِ خودت را
حیف ِ تو عزیزم ! که در آغوش بگیری
این عاشق ِ فرسوده به آزار ِ خودت را

غزل سوم
من شور و شری ندارم ای عشق!
دیگر خطری ندارم ای عشق!
از گریه‏ی ِ من ترانه برخاست
هم‏بغض ِ تری ندارم ای عشق!
تو حیّز ِ انتفاع ِ عمری
من هم ... ضرری ندارم ای عشق!
روزی غزلم ستاره می‏سوخت
حالا اثری ندارم ای عشق!
جز معجزه با اجازه‏ی ِ تو
دیگر هنری ندارم ای عشق !
من فاصله‏ی ِ زیادی از تو
تا دربه‏دری ندارم ای عشق!
معشوقه کجاست ؟ در چه حال است؟
اصلن خبری ندارم ای عشق!
آموخته‏ی ِ نوازشم کن
تا بال و پری ندارم ای عشق!
من خالی ِ خالیم . صداقت...
یا حیله‏گری ندارم ای عشق!
دارم چمدانی از خیالش
اما سفری ندارم ای عشق!
باید بفروشمش ! خیالی...
جز پیله‏وری ندارم ای عشق!
از ریشه زدن ملولم اینجا
اما تبری ندارم ای عشق!
هی شاخه به شاخه می‏رسم تا...
آنجا که سری ندارم ای عشق!
شرمنده‏ام از همین که قلب ِ
رنجیده‏تری ندارم ای عشق!

غزل چهارم
با هجرت ِ بی‏حاصل ِ ایلات ِ نگاهت
هرگز نرسیدم به نخیلات ِ نگاهت
در باغ ِ غزل می وزد ابروی ِ تو و نیست
تا دورترین فاصله هیهات ِ نگاهت
چشمان ِ تو بستند گره در گره آواز
تا من نبرم راه به حالات ِ نگاهت
در من هوسی نیست سزاوار ِ تو ؟ آیا...
کافر نشدم در خور ِ آیات ِ نگاهت؟
تقصیر ِ من این است که هر روز نبردم
زندان ِ خودم را به ملاقات ِ نگاهت؟
شاید به غریبانه‏ترین صورت ِ ممکن...
من گم شده‏ام مثل ِ محالات ِ نگاهت
شاید...بله...شاید...پُر ِ تردید و گمانم
مهمان ِ توام با دو خرابات ِ نگاهت

غزل پنجم
مستم و باده‏ی ِ تو سیلی ِ محکم دارد
من کیم؟ خواب و خیالی که تو را کم دارد
در حجاز ِ هوس‏آغوش ِ تو حجی‏ست عظیم
تشنه‏ای چشم به آرامش ِ زمزم دارد
چه کنم ؟ رو به که آرم که بهای ِ تو گذشت
از هزاران هوس و قیمت ِ عالم دارد
غرق ِ تعمید ِ خودم . نوبت ِ باران ِ تو نیست ؟
در هوایی که چنین حالت ِ نم نم دارد
شرمگینم که غرورت نپسندید مرا
شادمانم که به اندازه‏ی ِ من غم دارد
نم نمک بهتر از این شو که خدا یارت باد
رسم ِ عاشق‏کُشی این نیست خم و چم دارد:
چشم بگشا که غزلهای ِ من آغاز ِ تواند
بعد حوای ِ لبت این همه آدم دارد

غزل ششم
السلام ! بانوی ِ لحظه‏های ِ بارانی!
ای الهه‏ی ِ عشق ِ قصه‏های ِ یونانی!
هر چه اتفاق افتاد هیچ‏کس نمی‏داند
بعد از این چه خواهد شد؟ مرگ ِ من ! نمیدانی؟
حال من ؟ ...بله ... خوب است...مثل ِ صبر ِ ایوب است
با خیال ِ شیرینت گریه‏های ِ طولانی
حال من بحمدالله مثل ِ این که بهتر شد
با گلایه‏ای از تو با کمی پشیمانی
شعله‏ورتری از من ؟ بی‏خبرتری از من؟
ای دریغ ِ دردآور! مثل ِ خواب می‏مانی
( توی ِ خواب هم باید  من برنجم از دستت؟
گریه‏ام درآوردی  تا مرا ببوسانی !)
بوسه‏های شرم‏آگین ! با حجاب ِ اسلامی !
می‏پرستمت تا صبح  با همین مسلمانی

غزل هفتم
می‏سُرایدم شعری  با زبان ِ تنهایی:
کاش من برافتم با  دودمان ِ تنهایی
من شبیه ِ دردم ...آه ...من شبیه ِ پایانم
قبل از این و بعد از این  داستان ِ تنهایی
رشته‏کوه ِ بینالود غصه‏های ِ دردآلود
روی دوش ِ من آمد  کهکشان ِ تنهایی
آیه‏های ِ شیطانی  جاودانه می‏بارد
بر زمین ِ غمگین و آسمان ِ تنهایی
رو به قبله می‏میرد  عاشقی که من بودم
پله پله می‏میرد  نردبان ِ تنهایی
بر کرانه پهلو زد  هر چه موج و دریا بود
توی دست ِ تسلیمم : بادبان ِ تنهایی
ای همیشه خوب ِ من ! سر به شانه‏ام بگذار
از بهار ِ آغوشت  تا خزان ِ تنهایی

غزل هشتم
با تو دارم راه می‏آیم هنوز...
سر به سودای ِ تو می‏سایم هنوز...
سایه‏سار ِ بید ِ مجنونم ولی
زیر ِ بار ِ عشق ِ لیلایم هنوز...
ای گل ِ زیبای ِ من ! هی می‏رود
خار توی ِ چشم ِ شبهایم هنوز...
می‏وزانی یک نسیم ِ تازه بر...
من که سرگردان ِ صحرایم هنوز...
می‏چکانی بوسه بر شعری که هست ...
بر زبان و روی ِ لبهایم هنوز؟
ای طلبکار ِ تنت آغوش ِ من !
ای گرفتارت سراپایم هنوز...
من سزاوار ِ توام یعنی همین...
عشق تعیین می‏کند جایم هنوز

غزل نهم
عاشقم . عشق ِ تو دارم . دگرم چیزی نیست
شده‏ام باده‏ی ِ نوشین . هنرم چیزی نیست
چه کنم ؟ رو به که آرم ؟ که بهای ِ تو گذشت
از هزاران هوس و سیم و زرم چیزی نیست
یا خودت را برسان منتظر ِ من ننشین
خسته‏ام . توشه‏ی ِ راه ِ سفرم چیزی نیست
یا بزن تیر ِ خطا بر تن ِ بیهوده‏ی ِ من
هیچ اندیشه مکن . بال و پرم چیزی نیست
با غمت دل سپر ِ جان ِ تهیدست من است
تو توکل به خدا کن . سپرم چیزی نیست
روزگاری به بلندای ِ فلک آمد و رفت
من هنوز این همه خونین‏جگرم ... چیزی نیست

غزل دهم
کی قرار این بود و کی بود این قرار؟
انتظار و انتظار و انتظار
ابرهای ِ انتظاری آمدند
اشکبار و اشکبار و اشکبار
عشق مثل ِ کودک ِ دلبند ِ من
بی‏قرارو بی‏قرار و بی‏قرار
عشق بازی می‏کند با تابها
تابدار و تابدار و تابدار
این خزانها حاصل ِ تدبیر ِ توست
بی‏بهار و بی‏بهار و بی‏بهار
وصف ِ من بی‏روی ِ زیبای ِ تو چیست؟
داغدار و داغدار و داغدار
می‏کشیدی دامن از دست ِ من و
روزگار و روزگار و روزگار
من نه یک تن ... صد هزاران عاشقم
بی‏شمار و بی‏شمار و بی‏شمار

رباعی اول
از بس که لبم ترانه می‏بارد و عشق
از روز و شبم ترانه می‏بارد و عشق
من هستم و جام . احتیاجی به تو نیست!
دارد طربم ترانه می‏بارد و عشق

رباعی دوم
نفرین به تو ای خراب ِ غمگین ای عشق!
ای کافر لامذهب ِ بی‏دین ای عشق!
در آینه‏ام کج بنشین ! راست بگوی
یک چند دروغ ِ تـُرد و شیرین ای عشق!

ترانه اول
عشق ِ من توی ِ نگاته . عشق ِ من تو قصه‏ها نیست
می‏دونم قابل ِ تعارف ... یه دل ِ بی‏سر و پا نیست
اول ِ اسم ِ من انگار توی ِ زنجیر ِ تو مونده
حالا تقصیر ِ تو هم هست ... همه‏شم کار ِ خدا نیست
چن ساله عاشق ِ توام؟ فکر می‏کنم صدسالیه...
ترانه‏ها ساکتن و جات تو غزلهام خالیه
ما دو تا خط ِ موازی ... به تو من رسیده بودم
تو هنوز مثل ِ سپیدار... ولی من خمیده بودم
حالا تو خاطره‏هاتم  دیگه دستای ِ تو سرده
ولی باز نگاه ِ گرمی داره دنبالت می‏گرده

ترانه دوم
اول ِ گریه زاریم ... آخر ِ بی‏قراریم
این روزا از بهونه‏ی ِ عشق ِ تو هم فراریم
کسی به فکر ِ من که نیست . تو فکر کار ِ خودمم
تو لحظه‏های ِ گم شدن ... تو انتظار ِ خودمم
حالا گذشته هر چی بود... تقصیر ِ تو یا هرکی بود
دلم می‏خواد صدات کنم ...تو این غزل تو این سرود
حالا منو یادت که هست ؟ همون که عاشق ِ تو بود
می‏خوای بری برو ولی ... بدون که عاشق ِ تو بود
دوس نداری بگم هنوز...عاشقتم؟ دروغ می‏گم
برو . ببین . منتظرن ... من به تو هم دروغ می‏گم
ترانه‏هامو پس بده . شعرامو از یادت ببر
شاعر ِ خوبی پیدا کن...کتاب ِ شعرشو بخر
من غزلم پر از غمه ... خنده‏هامم پر از غمه
شاعر ِ خوب زیاده و عاشق ِ خوب خیلی کمه