کشف ِ بزرگ
ای دوست! دریغ است که حالی ندهد عشق
یا مهلت ِ امید ِ محالی ندهد عشق
سرگرم ِ فروآمدن از قله‏ی ِ فتح ِ
این کشف ِ بزرگم که مجالی ندهد عشق
فردا به زمین می‏خورم ! این آخر کار است
آری ! به زمین . چون پر وبالی ندهد عشق
بی‏رحمی ِ تصمیم ِ تو آغاز ِ غزل نیست
انگار که آبی به غزالی ندهد عشق
آنقدر نگفتیم و شما هم نشنیدید؟
نوبت به نگاه ِ کر و لالی ندهد عشق
هر فصل فرو ریختم از شاخه خودم را
تا تن به چنین میوه‏ی ِ کالی ندهد عشق
حالا تو نوازشگر ِ من شو . برسانم
تا رنگ به این چشمه‏زلالی ندهد عشق
خاموش تر از گریه در آغوش ِ توام من
تا گوش به این تـَنگ‏خیالی ندهد عشق