من ِ بیحوصله
چند قرن است که من عاشق ِ چشمان ِ توام؟
به ترانه - به رباعی - که غزلخوان ِ توام
حیف ِ من نیست که بر باد ِ خزانم بدهند؟
من که سرسبزترین برگ ِ درختان ِ توام
شبی از سقف ِ بلندت به زمینم زدهاند
روزها رفته - هنوز عاشق ِ زندان ِ توام
شرط میبندم از احوال ِ دلم بیخبری
داستانیست عزیزم! که پریشان ِ توام
غزلم سود ِ تو - آهم ضررت - خود دانی
اشک میلرزد و من آتش ِ دامان ِ توام
چقدر پـرتو ِ مهر ِ تو تجلی دارد
در همین نکته که گمراه ِ بیابان ِ توام
تو نفهمیدی و من – عاشق ِ دیرینهی ِ تو
بر زمین ِ عدم افتادهی ِ میدان ِ توام
چشم وا کن که منم آمده در خاطر ِ تو
فرض کن من – من ِ بیحوصله – مهمان ِ توام
و یک شعر قدیمی
تا تمام ِ پایانها
در پی ِ چه میگردم - من در این خیابانها ؟
وقتی عشق روحم را - برده در بیابانها
وقتی از گلوی ِ من - آه بر نمیخیزد
مثل ِ رود میگردد - در تمام ِ شریانها
ای ره ِ سفر در پیش ! جاودانه ماندی در
خاطرات ِ موهوم ِ – کوچهها و میدانها
ای نگاه ِ عشقآلود! ای امید ِ مهرآیین
من رسیدهام بی تو- تا تمام ِ پایانها
دست ِ خالیم دارد - چنگ میزند در موج
تختههای ِ کشتی را – بستهام به طوفانها
عشق صبر ِ ایوب و - عمر ِ نوح می خواهد
بی نصیب از این هر دو - دیدهام پریشانها
هالهای است گرد ِ تو - بیریاتر از خورشید
در هوای ِ تاریکِ - ابری زمستانها
این منم که دور از تو - ذره ذره میمیرم
مژدهی ِ بهارت کی – میرسد به بستانها ؟