من ِ  بی‏حوصله
چند قرن است که من عاشق ِ چشمان ِ توام؟
به ترانه -  به رباعی - که غزلخوان ِ توام
حیف ِ من نیست که بر باد ِ خزانم بدهند؟
من که سرسبزترین برگ ِ  درختان ِ  توام
شبی از سقف ِ  بلندت به زمینم زده‏اند
روزها رفته - هنوز عاشق ِ  زندان  ِ توام
شرط می‏بندم از احوال ِ  دلم بی‏خبری
داستانی‏ست عزیزم! که پریشان ِ توام
غزلم سود ِ  تو - آهم ضررت - خود دانی
اشک می‏لرزد و من آتش ِ  دامان ِ توام
چقدر پـرتو ِ  مهر ِ  تو تجلی دارد
در همین نکته که گمراه ِ  بیابان ِ توام
تو نفهمیدی و  من – عاشق ِ  دیرینه‏ی ِ تو
بر زمین ِ  عدم افتاده‏ی ِ میدان ِ  توام
چشم وا کن که منم آمده در خاطر ِ  تو
فرض کن من – من ِ  بی‏حوصله – مهمان ِ  توام

 و یک شعر قدیمی

تا تمام ِ پایانها
در پی ِ چه می‏گردم -   من در این خیابانها ؟
وقتی عشق روحم را -  برده در بیابانها
وقتی از گلوی ِ من - آه بر نمی‏خیزد
مثل ِ رود می‏گردد - در تمام ِ شریانها
ای ره ِ سفر در پیش ! جاودانه ماندی در
خاطرات ِ موهوم ِ – کوچه‏ها و میدانها
ای نگاه ِ عشق‏آلود!  ای امید ِ مهر‏آیین
من رسیده‏ام بی تو-  تا تمام ِ پایانها
دست ِ خالیم دارد -  چنگ می‏زند در موج
تخته‏های ِ  کشتی را – بسته‏ام به طوفانها
عشق صبر ِ ایوب و -  عمر ِ نوح می خواهد
بی نصیب از این هر دو -  دیده‏ام پریشانها
هاله‏ای است گرد ِ تو -  بی‏ریاتر از خورشید
در هوای ِ تاریکِ  - ابری زمستانها
این منم که دور از تو - ذره ذره می‏میرم
مژده‏ی ِ  بهارت کی – می‏رسد به بستانها ؟