عشق آسمانی
هم رباعیم خاموش - هم غزل روانی شد
هم ترانه غمناک از – درد ِ بیزبانی شد
واژهای نشاطانگیز - بی تو در بساطم نیست
قالب ِ غزل با من - باقی آنچه دانی شد
عشق ِ من زمینی بود - تا زمان ِ پروازت
مثل ِ آن هواپیما - عشقم آسمانی شد
بعد من ندانستم - در کجا فرود آمد
چشم در مسیر ِ تو - غرق ِ ناتوانی شد
ناگهان نگاه ِ تو - از کرانه پیدا شد
با صدای ِ شیرینت - گریه شادمانی شد
سالها گذشت امروز - این خبر رسید از تو
آن که عاشقش بودی - عاشق ِ فلانی شد
این همان که میگفتی - امتحان ِ عاشق بود؟
ذره ذره مُردم من - این چه امتحانی شد؟
شمشاد ِ تو
هوست مثل ِ نبردی که سپر میشکند
سر ِ من مست ِ خیال ِ تو که سر میشکند
به زمین خوردهی ِ قدقامت ِ شمشاد ِ توام
غم ِ لامذهب ِ عشق ِ تو کمر میشکند
باغبانا ! ندهد میوه درختی که شکست
تو ببین شاخهی ِ سبزی که تبر میشکند
بنشین تا بنوازد دل ِ فرهاد ِ مرا
لب ِ شیرین ِ تو وقتی که شکر میشکند
عاشقم - عیب ِ من این است ولی لطف ِ شما
چقدر آینه در دیدهی ِ تر میشکند
نوشداروی ِ تو دیر آمد و سهراب ... فقط
پدر ِ عشق بسوزد که پسر میشکند
شمس ِ تبریزی ِ من ! رونق ِ بستان ِ کهای؟
که دل ِ مولوی این بار خبر میشکند
چه راحت
تو کی میخوای آشتی کنی؟ یه عمره من منتظرم
هنوز یه کم دوسَم داری - منم که خوب دوسـِت دارم
یه چشمک ِ یواشکی - به دست بادها بده
نگاه نگاه که زل زدم - فقط تو یک ندا بده
چه آسون بریدی - چه راحت شکستم
هنوزم نمیخوام - دلی رو که بستم
غزل غزل ترانهها - تو موی ِ تو رها میشن
قشنگتر از همیشه با - نگاه ِ تو صدا میشن
هنوز ترانه خوندنی - هنوز لبت بوسیدنی
دلم هنوز شکستنی - چقدر بوسه چیدنی
چه آسون بریدی - چه راحت شکستم
هنوزم نمیخوام - دلی رو که بستم
دنبال ِ تو میگردم و - هی تو بازم قایم میشی
تو باغ ِ آرزوی ِ من - سرو نازم ! قایم میشی؟
خب نمیخوای آشتی کنی - من میدونم تو میدونی
تقصیر ِ هیچ خدایی نیست - اگه بخوای خوب میتونی
چه آسون بریدی - چه راحت شکستم
هنوزم نمیخوام - دلی رو که بستم
مهمانی که نیست
میروم تنهای ِ تنها در خیابانی که نیست
تا چراغ ِ قرمز ِ بالای ِ میدانی که نیست
شاخهی ِ نور از میان ِ راه روشن میشود
تا کمی گرمی بیارد در تن و جانی که نیست
در حیاط ِ خانه بوی ِ یاس میپیچد مرا
میشناسی با صدای ِ پای ِ مهمانی که نیست
هی تعارف پشت ِ خواهش . دست ِ من میگیری و
مینشانی پای ِ تنها سفرهی ِ نانی که نیست
با همین شیرین زبانیها غزل پر میشود
میرسد تا نیمهی ِ غمگین ِ لیوانی که نیست
آخرین شعر ِ مرا میخوانی اما تند تند
فرصت ِ آن که سرت را هم بخارانی که نیست
ناگهان از پیش ِ چشمم میروی . یادم نبود
تازه میخندم برایت . کار ِ آسانی که نیست
از دلم – تقصیرکار ِ اصلی ِ این ماجرا
میبُری دل با وجود ِ آن که میدانی که نیست