عشق آسمانی
هم رباعیم خاموش - هم غزل روانی شد
هم ترانه غمناک از – درد ِ بی‏زبانی شد
واژه‏ای نشاط‏انگیز - بی تو در بساطم نیست
قالب ِ غزل با من - باقی آنچه دانی شد
عشق ِ من زمینی بود - تا زمان ِ پروازت
مثل ِ آن هواپیما - عشقم آسمانی شد
بعد من ندانستم - در کجا فرود آمد
چشم در مسیر ِ تو - غرق ِ ناتوانی شد
ناگهان نگاه ِ تو - از کرانه ‏پیدا شد
با صدای ِ شیرینت - گریه شادمانی شد
سالها گذشت امروز - این خبر رسید از تو
آن که عاشقش بودی - عاشق ِ فلانی شد
این همان که می‏گفتی - امتحان ِ عاشق بود؟
ذره ذره مُردم من - این چه امتحانی شد؟

شمشاد ِ تو
هوست مثل ِ نبردی که سپر می‏شکند
سر ِ من مست ِ خیال ِ تو که سر می‏شکند
به زمین خورده‏ی ِ قدقامت ِ شمشاد ِ توام
غم ِ لامذهب ِ عشق ِ تو کمر می‏شکند
باغبانا ! ندهد میوه درختی که شکست
تو ببین شاخه‏ی ِ سبزی که تبر می‏شکند
بنشین تا بنوازد دل ِ فرهاد ِ مرا
لب ِ شیرین ِ تو وقتی که شکر می‏شکند
عاشقم - عیب ِ من این است ولی لطف ِ شما
چقدر آینه در دیده‏ی ِ تر می‏شکند
نوشداروی ِ تو دیر آمد و سهراب ... فقط
پدر ِ عشق بسوزد که پسر می‏شکند
شمس ِ تبریزی ِ من ! رونق ِ بستان ِ که‏ای؟
که دل ِ مولوی این بار خبر می‏شکند

چه راحت

تو کی می‏خوای آشتی کنی؟  یه عمره من منتظرم
هنوز یه کم دوسَم داری - منم که خوب دوسـِت دارم
یه چشمک ِ یواشکی -  به دست بادها بده
نگاه نگاه که زل زدم - فقط تو یک ندا بده
چه آسون بریدی - چه راحت شکستم
هنوزم نمی‏خوام - دلی رو که بستم

غزل غزل ترانه‏ها - تو موی ِ تو رها میشن
قشنگتر از همیشه با - نگاه ِ تو صدا میشن
هنوز ترانه خوندنی  - هنوز لبت بوسیدنی
دلم هنوز شکستنی - چقدر بوسه چیدنی
چه آسون بریدی - چه راحت شکستم
هنوزم نمی‏خوام - دلی رو که بستم

دنبال ِ تو می‏گردم و - هی تو بازم قایم میشی
تو باغ ِ آرزوی ِ من - سرو نازم ! قایم میشی؟
خب نمی‏خوای آشتی کنی - من میدونم تو میدونی
تقصیر ِ هیچ خدایی نیست - اگه بخوای خوب میتونی
چه آسون بریدی - چه راحت شکستم
هنوزم نمی‏خوام - دلی رو که بستم

مهمانی که نیست
می‏روم تنهای ِ تنها در خیابانی که نیست
تا چراغ ِ قرمز ِ بالای ِ میدانی که نیست
شاخه‏ی ِ نور از میان ِ راه روشن می‏شود
تا کمی گرمی بیارد در تن و جانی که نیست
در حیاط ِ خانه بوی ِ یاس می‏پیچد مرا
می‏شناسی با صدای ِ پای ِ مهمانی که نیست
هی تعارف پشت ِ خواهش . دست ِ من می‏گیری‏ و
می‏نشانی پای ِ تنها سفره‏ی ِ نانی که نیست
با همین شیرین زبانی‏ها غزل پر می‏شود
می‏رسد تا نیمه‏ی ِ غمگین ِ لیوانی که نیست
آخرین شعر ِ مرا می‏خوانی اما تند تند
فرصت ِ آن که سرت را هم بخارانی که نیست
ناگهان از پیش ِ چشمم می‏روی . یادم نبود
تازه می‏خندم برایت . کار ِ آسانی که نیست
از دلم – تقصیرکار ِ اصلی ِ این ماجرا
می‏بُری دل با وجود ِ آن که می‏دانی که نیست